logo


Θεοφάνους Κεραμέως

 

Ὁμιλία ιζ΄

 

Περὶ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ

 

(J.P.Migne, Patrologia Graeca, t.132 372C-396B)

 

 

­φθα­σεν ε­αγ­γε­λι­κή φι­λο­σο­φί­α ἀπὸ τν κά­τω καί με­ρι­κν ­νά­γου­σα ἡμᾶς ες τά κα­θό­λου καὶ τε­λε­ώ­τε­ρα· ­πο­θε­σα γάρ πρό­τε­ρον τήν το Ζακ­χαί­ου με­τά­νοι­αν, καί τήν το τε­λώ­νου τα­πεί­νω­σιν, νν κα­θό­λου τς ν­θρώ­πι­νης φύ­σε­ως ­πο­γρά­φει τήν ­θλι­ό­τη­τα, ν ρ­χῆ­θεν ­πέ­στη, νε­ω­τε­ρι­κας ρ­μαῖς τς το Θε­ο ν­το­λς δρα­πε­τεύ­σα­σα, καὶ πρὸς τὸν χοι­ρώ­δη βί­ον α­το­μο­λή­σα­σα, ὅπως τέ το θε­ο καί Πα­τρὸς φθά­σα­σα γα­λη­νό­της μα­κρό­θεν δι­ά της το Υἱοῦ καί Λόγου σαρ­κώ­σε­ως ἐνηγ­κα­λι­σα­το ταύ­την, καί πρὸς τήν πρώ­την ε­γέ­νει­αν ­πα­νή­γα­γεν. Α­τς οὖν τς θε­ο­λέ­κτου πα­ρα­βο­λς ­κο­ή καί δι­ανοί­ᾳ νη­φού­ση ­κου­σω­μεν.

Ε­πεν ὁ Κύ­ρι­ος τήν πα­ρα­βο­λήν ταύ­την · νθρωπ­ος τίς ε­χε δύ­ο υἱ­ούς. Ὁ μέν πάν­σο­φος καὶ θε­ος Χρυ­σό­στο­μος τά τς πα­ρού­σης πα­ρα­βο­λς ­πε­ξερ­γα­σά­με­νος, τούς δύ­ο τού­τους υἱούς τούς δι­καί­ους ε­ναι λέ­γει καί τούς ­μαρ­τω­λούς · τούς μέν ρα­ρό­τως μεί­ναν­τας ν τας ν­το­λαῖς τοῦ θε­ο­ῦ, τούς δέ πρὸς τὸν αἰσχρόν καί κλε­ῆ βί­ον α­το­μο­λή­σαν­τας. ­μες δέ καὶ τήν το ΙΙατρὸς αὐτομολήσαντες ἐξή­γη­σιν, ὡς εκ­ός, σε­βα­ζό­με­θα, καὶ Πα­τρά­σιν λ­λοις στοιχεν οκ ­πα­ναι­νό­με­θα. γάρ πο­λυ­τρό­πος το θε­ο σο­φί­α ηὐδό­κη­σε ποι­κι­λο­τρό­πως νο­εῖσθ­αι τῆς Γρα­φς τά μυ­στή­ρι­α. Φα­μέν οὖν, ς δι­ά τοῦ πα­ρόν­τος νέ­ου πά­σης τῆς ν­θρω­πίνης φύ­σε­ως τήν κ θε­ο ­πό­πτω­σιν ­δει­ξε, καί τήν α­θις ­νά­κλησιν τ παρ­αβο­λικῷ ταύ­την κρύ­ψας πα­ραπε­τά­σμα­τι. Ὁ δή καί ν τας πρὸ ταύ­της πα­ρα­βολαῖς ὁ Σω­τήρ ἐσχη­μά­τι­σε, πο­τέ μέν δρα­χμήν εἰπ­ών τῇ κό­πρῳ συγ­χω­σθεί­σαν τν ­δο­νν, ς ­πο­σα­ρω­θεί­σης ταύ­της ε­ρε­σις γέ­γο­νε· πο­τέ δέ πρό­βα­τον ­ε­ρς ­κα­τον­τά­δος ­πο­φοι­τ­σαν, καὶ γε­γον­ὸς ὀρει­ά­λω­τον, καὶ ζη­τη­θέν ὑπὸ το κα­λο ποι­μέ­νας, καὶ ε­ρε­θέν. λ­λο­τε ­πο­γρά­φει τὸν ν­θρω­πον τς ­νω ­ε­ρουσα­λήμ ­πο­φοι­τή­σαν­τα, καί λω­πο­δύ­ταις πε­ρι­πεσόντα, καί τήν στο­λήν ­φαι­ρε­θέν­τα, καὶ τραυ­μα­τί­αν γε­νό­με­νον, καὶ ὑπὸ το νό­μου καὶ τν προ­φη­τν οδ΄ ὁτι­οῦν ­φε­λη­θέν­τα (ο γάρ α­μα τα­ρων καὶ τρά­γων σώ­ζειν ­δυ­να­το), λλ' ὑπὸ μό­νου θε­ρα­πευ­θέν­τα Χρι­στο. Καὶ δι­ά τς νν Ρη­θεί­σης πα­ρα­βο­λς τά α­τά ­πο­τί­θη­σιν  ν­θρω­πος τίς εἶχε δύ­ο υἱ­ούς.ν­θρω­πος ὁ θεὸς κα­τά τὸν ­πο­δο­θέν­τα ἡμιν σκοπὸν ν ἑτέρα πα­ρα­βο­λή, δύ­ο δέ κα­τά χά­ριν υἱοὶ τοῦ θε­ο­ῦ πᾶσα λο­γι­κή κτί­σις, τν νο­η­τν καὶ αἰσθητν· μέν προ­γε­νε­στέ­ρα κα­τά τήν γέ­νε­σιν ·π­ρ­τον γάρ ν­νο­ε τάς γ­γε­λι­κάς τά­ξεις, πα­ρα­γαγν ταύ­τας δι­ά ν­νο­ήμα­τος · δέ τν ν­θρώ­πων ­στε­ρον πα­ρα­χθε­σα με­τά τήν τν α­σθη­των δι­ακό­σμη­σιν. Διά μέν οὖν τήν πρὸς τὸ νο­ερ­ὸν τῆς ψυχ­ῆς συγ­γέ­νει­αν ­δελ­φός τοῦ ν­θρώ­που γ­γε­λος, δι­ά δέ τὸ προ­κα­τα­σκευ­ά­σθ­αι τς φύ­σε­ως ἡμῶν τήν γ­γε­λικήν καὶ ­σώ­μα­τον φύ­σιν, νε­ώ­τε­ρος ἀδελφὸς ­νο­μάσθην­θρω­πος. λλ' οἶδα τὸν ν­τι­τεί­νον­τα λό­γον. Ἐρε­ῖ γάρ τίς ­σως, πρὸς τὸ τῆς πα­ρα­βο­λς ἐνα­τε­νί-σας ­κρο­τε­λεύ­τι­ον, ν οἷς φη­σιν ἀχθε­σθῆναι τὸν πρε­σβύ­τε­ρον ἀδελ­φόν, δι­ά τήν πε­ρί τὸν νέ­ον φιλοφρο­σύ­νην, ς το­το δο­κε πως ­ναν­τι­οῦσθαι τῇ θε­ω­ρί­α. Εἰ γάρ Χα­ρά γί­νε­ται ν οὐρανῷ πὶ ἑνὶ ἁμαρ­τωλῷ με­τα­νο­οῦν­τι,  πῶς ρ­γί­ζε­ται τν ­νω δυ­νά­με­ων ­γί­α πλη­θύς φθό­νου παν­τός ­νε­πί­μικτος. Σκο­πεῖν τοί­νυν προ­σή­κει, ς ο πᾶσα τῆς πα­ρα­βο­λς κ­θε­σις τῇ θε­ω­ρί­α συ­νήρ­μο­σται· οδ’ ε­περ τί το δι­η­γή­μα­τος ἔξω τς τρο­πι­κς δι­α­νοί­ας ε­ρίσκοι­το, δι’ ­κε­νο καί τὸ πν ἀθε­τεῖ­σθαι. Ο γάρ πά­θος βα­σκα­νί­ας προ­σά­ψαι βου­λό­με­νος τῇ ­πα­θε­ῖ τν γ­γέ­λων φύ­σει τα­ῦτα φη­σιν, λ­λὰ τήν πε­ρί ἡμᾶς κη­δε­μο­νί­αν τοῦ θε­ο­ῦ δει­κνύ­με­νος, καὶ τὸ τῆς χά­ρι­τος μέ­γε­θος, ς με­τέ­σχεν ὁ ν­θρω­πος. Ἐπεὶ κα­τά πο­λύ μλ­λον οχ ρ­μόση πὶ τν δι­καί­ων ὁ πρε­σβύ­τε­ρος ­δελ­φὸς ­κλαμ­βά­νε­σθαι, ο μό­νον, ὅτι ο βα­σκαί­νου­σι τς τν ­μαρ­τω­λν σω­τη­ρί­ας οδί­και­οι, λ­λὰ καὶ τά ­πό­με­να πάν­τη δο­κε πρὸς ­κε­νον τὸν σκοπ­ὸν ­να­κό­λου­θα. Τί γάρ καὶ δι­ε­λεν αὐτοῖς ὁ Σω­τήρ, ­πί­σης καί κοι­νή δο­θεί­σης δι­καί­οις τέ καί ­μαρ­τω­λοῖς πά­σης τῆς κτί­σε­ως, δυ­νά­με­ως τέ καὶ κρί­σε­ως τς α­τς, πρὸς τέ τήν φυ­γήν τοῦ χεί­ρο­νος καὶ τήν ­κλο­γὴν τοῦ βελ­τί­ο­νος; Τὸ γάρ πρὸς τοῦ πρε­σβυ­τέ­ρου ­δελ­φο ῥηθέν Ο­δέ­πο­τε σου ν­το­λὴν πα­ρλ­θον, > τίς ν ε­πεν ­πε­ρυ­θρι­ά­ση, κἄν ­βρα­άμ εἴη, κἄν Μω­σῆς, κἄν Σα­μου­ήλ, κἄν ­λι­ου, κἄν Πέ­τρος τν μα­θη­τν κρη­πίς; Τίς ὄντως ὑψηλ­ὸς καὶ με­γα­λο­φυ­ής τῷ φρο­νή­μα­τι, ς κα­τά τὴν α­σθη­σιν καὶ δι­ά­νοι­αν ­ξω γε­νέ­σθαι τοῦ κα­τά κα­κί­αν μο­λύ­σμα­τος; Τίς καυ­χή­σε­ται κα­τά τήν ­πα­ροι­μί­αν, ­γι­αν ἔχειν καρ­δί­αν; Τίς καθαρ­ὸς ἀπὸ ρύπου, ς μαρ­τύ­ρε­ται Ἰώβ; Οκ ἴσα­σι λέ­γειν οἱ δί­καιοι · Οδέ πο­τέ σου ν­το­λὴν πα­ρέ­βην. Ἀλλ' ὁ μέν ­βρα­άμ Ἐγὼ δέ εἰμι γ καὶ σποδ­ὸς. Ὁ δέ Δα­βίδ Αἱ ­νο­μί­αι μου ­πε­ρ­ραν τήν κε­φα­λήν μου. Ἰ­σα­ΐας Ὁ τά­λας ἐγὼ, ὅτι ­κά­θαρ­τα χεί­λη ­χω. Ο περὶ τὸν Ἀζαρίαν ­γι­οι πα­δες. Ο­δέ συ­νε­τη­ρή­σα­μεν, ο­δέ ­ποι­ή­σα­μεν κα­θώ ς­νε­τεί­λω ­μῖν. ­ω­άν­νης δέ ὁ παρ­θέ­νος καὶ Θε­ο­λό­γος, ὁ το­σο­τος τήν κα­θα­ρό­τη­τα καὶ τήν λοι­πήν ­ρε­την , δι­α­ῤῥή­δην ο­τω βο­ · ν ε­πω­μεν, ὅτι ­μαρ­τί­αν οκ ἔχο­μεν, ­αυ­τούς ­πα­τ­μεν, καὶ ἀλήθεια ν ­μῖν οκ ­στιν · ­τι δέ καί δι' ­αυ­τοτα­ῦτα λέ­γει, καί ο τα­πει­νο­φρο­νν μό­νον, λλ’ ­λη­θεύ­ων, ἔδει­ξεν ν Καρ­θα­γέ­νη ­γί­α σύ­νο­δος, ­ναθέ­μα­τι ­πο­βα­λο­σα τούς μή ο­τως ­κλαμ­βα­νό­με­νους τάς τν ­γί­ων φω­νάς, λλ' ο­ο­μένους κ μό­νης τα­πει­νο­φρο­σύ­νης τα­ῦ­τα λα­λεν. λλ’ φω­νή αὕτη, « Ο­δέ­πο­τε ν­το­λήν σου πα­ρλ­θον» τς γ­γε­λι­κῆς τά­ξε­ως μό­νον ρ­μό­δι­ος, ἥτις τε­τή­ρη­ται πρὸς τὸ κακ­ὸν ­νε­πί­μι­κτος. Τί δ’ ν ε­ποι­εν καὶ περὶ τῆς πρώ­της στο­λς, ν δι­ά τν δού­λων ὁ πα­τήρ τὸν νέ­ον ­νέ­δυ­σε, τὸ βά­πτι­σμα κα­θα­ρς ε­κο­νί­ζου­σαν; ἄρ’ ο δί­κα­οι καί ­μαρ­τω­λοί ταύ­την πε­ρι­χλαι­νίζον­ται; λλ' ν τῷ τς πα­ρα­βο­λς λό­γῳ μό­νος α­τήν ὁ νε­ώ­τε­ρος ν­δι­δύ­σκε­ται, ς το πρε­σβυ­τέ­ρου μη­δέ­πο­τε γυ­μνω­θέν­τος α­τς. Το­το δέ περὶ τοῦ δα­κτυ­λί­ου, καί πε­ρί τν ­πο­δη­μά­των νο­ή­σω­μεν. Καὶ μήν καί ὁ ­πέρ ἡμῶν ἀχθεὶς ες θυ­σί­αν μό­σχος οχ ­πέρ ­μαρ­τω­λν μό­νον, λ­λὰ καὶ ­πέρ δι­καί­ων τέ­θυ­ται, λύ­τρον γε­γο­νς πά­σης τῆς φύ­σε­ως. Πς οὖν ὁ δί­και­οις ­πέρ τοῦ μό­σχου τς σφα­γς ­δυ­σχέραι­νεν, φ' ο καὶ ατ­ὸς ἐλε­λύτρω­το; Πς δέ καὶ πρὸς α­τόν φη­σιν ο Πατὴρ · Σύ πάν­το­τε μέτ’ ἐμοῦ εἶ. Ο γάρ πάν­το­τε με­τά Θε­ο­ῦ ἦ­σαν ο δί­και­οι. Εἰ γάρ, κα­θώς φη­σιν ὁ ­πό­στο­λος, ν τῷ ­δάμ πάν­τες ­πο­θνή­σκο­μεν, καὶ πάν­τες ν Χρι­σῷ ἐζω­ο­ποι­ήθη­μεν, πάν­τες οὖν ο κοι­νω­νον­τες τῆς φύ­σε­ως τς ­δάμ, καί τς ­κεί­νου πτώ­σε­ως ἐκοινώ­νη­σαν, καὶ τς δι­ά Χρι­στο ­πο­λυ­τρώ­σε­ως. Οκ οὖν πάν­το­τε με­τά θε­ο­ῦ ­σαν ο δί­και­οι, λλ’ ανο­ε­ρα­ὶ τν γ­γέ­λων οὐσί­αι, α μη­δέ­πο­τε δι­α­κριθε­σαι θε­ο · ­πέρ ν ο­δέ ἔρι­φος ἐθύ­θη πο­τέ. Ὑπέρ γάρ τν γ­γέ­λων ο­δέ ­μαρ­τωλ­ὸς ες θά­να­τον δέ­δο­ται· ­πέρ δέ τς τν ν­θρώ­πων σω­τη­ρί­ας ατ­ὸς ὁ τοῦ θε­οῦ Υἱὸς τέ­θυ­ται. λ­λὰ πο­λύ τῆς ε­θεί­ας ­πε­πλα­νή­θη­μεν. Φέ­ρε οὖν τὸν λό­γον σπερ ἵππον ­ξω τῆς νύσ­σης ἀφη­νι­ά­σαν­τα ἡνι­ο­στροφήσωμεν.

ν­θρω­πος τίς εἶ­χε δύ­ο υ­ούς· καί εἶπεν ατῷ νε­ώ­τε­ρος· Πά­τερ, δός μοί τὸ ­πι­βάλ­λον μέ­ρος τῆς ο­σί­ας. ­πει­δή, φησὶν, α­τε­ξού­σι­ος ­κτι­σμαι, οθέ­λω δου­λεύ­ειν ­νάγ­κη· πα­ρα­χώ­ρη­σον χρή­σα­σθαι μέ τ κλήρῳ, ς βού­λο­μαι· πῶς ν φα­νεί­ ἥν α­το­δέ­σπο­τος, ν­το­λας καὶ νό­μοις δου­λα­γω­γούμενος; Καὶ δι­ε­ῖ­λεν α­τοῖς τὸν βί­ον, τος ­σω­μά­τοις ­πέ­νει­με τὸν ο­ρά­νι­ον χ­ρον, τοῖς ν­θρώ­ποις δέ τὸν πε­ρί­γει­ον. Δύ­ο γάρ τα­ῦ­τα στοι­χε­α ν τῇ τν ὄντων κτί­σει πρὸς δι­α­γω­γήν τς λο­γι­κς φύ­σε­ως, ο­ραν­ὸς, καὶ γ. Τό­πος τν δι­ά σαρ­κὸς τήν ζω­ήν εἰλη­χότων γ · ὁ δέ ο­ρά­νι­ος τν ­σω­μά­των ­στὶν, ν ὧ πα­νί­ε­ροι νό­ες πε­ρι­πο­λον­τες γει­το­νο­ῦ­σι τῇ πα­νευδαί­μο­νι καί θεί­α μα­κα­ρι­ό­τη­τι. Ὁ τοί­νυν ν­θρω­πος ο­α νε­ώ­τε­ρος πας, ς κλ­ρον τὸν α­σθητὸν το­τον κόσμον καί τόν παράδεισον εἰς δίαιταν εἰληφώς ἔπαιζε λε­λυ­μέ­νος, καὶ πα­ρή­γε­το τας ­πι­θυ­μί­αις, καί ὑπέ­πι­π­τεν ­δονῇ, καί τς δο­θεί­σης ­γί­ας ν­το­λς χω­ρι­σθείς, ­πώ­λε­σε τς σω­φρο­σύ­νης τὸν πλοτον, ἐστε­ρη­σα­το τοῦ ρ­γυ­ρί­ου τς γνώ­σε­ως, ­συ­λήθη τν ­ρε­τν τήν πε­ρι­ου­σί­αν, καὶ ο­τω μα­κράν ἐγεγό­νει Θεοῦ πολ­λ τινι καί ­πεί­ρω με­τα­ξύ δι­α­στήματι. Τῇ γάρ με­το­χῇ το χεί­ρο­νος καὶ τῇ πρὸς τήν κακί­αν γ­γύ­τη­τι πόῤῥω γιν­όμε­θα το θε­ο· μα­κρύνε­ται τῆς δικαιοσύ­νης ὁ τήν ­δι­κί­αν γ­κολ­πωσάμε­νος· πόῤῥ­ω γί­νε­ται τς σω­φρο­σύ­νης ὁ τ ῥύπῳ τν ­δο­νν μο­λυ­νό­με­νος · ­ξο­στρα­κί­ζε­ται τς φρονή­σε­ως ὁ τῇ τν πα­θν ­χθη­δό­νι κα­τα­χων­νύ­με­νος, ­πο­σκο­ρα­κί­ζε­ται τς ν­δρεί­ας ὁ ­πο­κύ­πτων τοῖς πά­θε­σιν. Ο­τως ­πε­δή­μη­σεν ες χώ­ραν μα­κράν ὁ ὑπὸ τν ­μαρ­τι­ν ν­δρα­πο­δι­σθ­είς, πᾶσας τάς τῆς ψυ­χς δυ­νά­μεις καὶ τάς αἰσθή­σεις τοῦ σώ­μα­τος ­να­λώ­σας ν ταῖς ­δο­ναῖς­ της σαρ­κός. Αἱ γάρ ἁ­μαρτί­αι ­μν, φη­σιν ὁ θεὸς, δι­ι­στ­σιν ­να­μέ­σον ἐμοῦ καὶ ­μν.

Δα­πα­νή­σαν­τος δέ α­το­ῦ πάν­τα,  ­γέ­νε­το λιμ­ὸς ­σχυρ­ὸς κα­τά τήν χώ­ραν ἐκεί­νην, καί ατ­ὸς ρ­ξα­το ὑ­στε­ρεῖσθαι». Οκ ­παρ­χς γέ­γο­νε λιμ­ὸς, λλ' ­ταν ὁ νέ­ος τήν ο­σί­αν ­πα­σαν κα­τε­πά­τη­σεν. Ἡ γάρ παν­τε­λής τν ­ρε­τν στέ­ρη­σις λιμ­ὸς ἰσχυρ­ὸς γί­νε­ται τῇ ψυ­χῇ, ὑφ’ ο κα­τα­ξη­ραν­θε­ῖ­σα, ς ­πό τί­νος αχ­μοῦ, παν­τὸς ὄμβρου δι­και­ο­σύ­νης λι­μώτ­τει. Καὶ γάρ, φη­σιν ὁ θε­ος Μά­ξι­μος, λι­μός ἐστιν ς ­λη­θς ­κλει­ψις, καὶ σπά­νις τν κάτ’ α­τήν τήν περαν ­γνω­σμέ­νων ­γα­θν, καὶ ­πο­ρί­α τν τς ψυ­χς πνευ­μα­τι­κν βρω­μά­των. Ο­τως ἐλί­μωτ­τε μα­κρό­θεν ­ρῶν ὁ ­δάμ τήν ­δέμ, καὶ δι' α­το­ῦ πᾶσα φύ­σις ἡμῶν λι­μώτ­του­σα θη­τεύ­ειν τοῖς δαί­μο­σιν ἠρε­τί­σα­το λι­μώ­ξα­σα δέ πρὸς ­πό­γνω­σιν τρέπε­ται. Τί γάρ ὁ τῆς πα­ρα­βο­λς λό­γος φη­σί; Καὶ πο­ρευ­θες ἐκολ­λή­θη νὶ τν πο­λι­τν τῆς χώ­ρας ­κεί­νης, καί ­πεμ­ψεν ατὸν ες τούς ­γρούς α­το βό­σκειν χοί­ρους. Ὁρᾶς τὸ κακ­ὸν μεί­ζο­νι κακῷ οἷον θε­ρα­πευ­ό­με­νον; ­χρῆν γάρ, το λιμο γε­νο­μέ­νου, ες συ­ναί­σθη­σιν ε­θύς τς προ­τέ­ρας ­φθο­νί­ας λ­θεῖν, καὶ σπε­ῦ­σαι πρὸς τήν ε­δαίμο­να ­στί­α­σιν ­πα­νελ­θεν. Ὁ δέ ­πί­σης ἀτά­κτῳ πώλῳ τά δε­σμά δι­α­ῤῥή­ξας πὶ τά χεί­ρω προ­έ­κο­πτε. Πο­ρευ­θες γάρ ἐκολ­λή­θη νὶ τν πο­λι­τν τῆς χώ­ρας ­κεί­νης, ν­ταῦ­θα ­οι­κέ τί τν κε­κρυμμέ­νων ­να­κα­λύ­πτειν ὁ Κύ­ρι­ος, ὅπερ κα­τά γέ τὸν μ­ὸν λό­γον τοι­ο­τον ­στιν. Ὁ τοῦ κό­σμου ρ­χων διά­βο­λος ­πε­ρη­φα­νευ­σάμε­νος, καί κα­τα­βλη­θεὶς ­μα τάς π' ατὸν ­πο­στα­τι­κας δυ­νά­με­σι, τς πο­λυ­σχι­δος ­μαρ­τί­ας τά ε­δη ἑκά­στῳ δαί­μο­νι ­πε­κλή­ρω­σε, καὶ ­σπερ ἐπὶ τν τοῦ ­γί­ου Πνεύ­μα­τος χα­ρι­σμά­των πολ­λς τίς ε­ροι δι­α­φο­ρς · πνε­μα γάρ σο­φί­ας, πνε­μα δυ­νά­με­ως, υ­ο­θε­σί­ας τέ καί ­γι­α­σμο καὶ συ­νέ­σε­ως, καί ὅσα ὁ μέγας ­σα­ΐ­ας ἠρίθμησεν, ο­τως oἱ το θε­ο­ῦ ν­τί­πα­λοι τος ­ναν­τί­οις τε­τά­χαται, ς λ­λον μέν ε­ναι τὸν δαί­μο­να τοῦ θυ­μο, λλον δέ τς φι­λο­δο­ξί­ας, ­τε­ρον τς φι­λαρ­γυ­ρί­ας, καὶ ἄλλον τοῦ φθό­νου, καὶ λ­λον λ­λου, τοῦ μί­σους τς κο­λα­σί­ας, τς ­βρε­ως, τς ­κη­δί­ας, καὶ τν πα­θν ­κα­στον ­φευ­ρέ­την δ­ιον κέ­κτη­κε, καὶ τοῖς ν­θρώ­ποις σύμ­βου­λου πο­νηρ­όν, ς πο­λί­τας λέ­γεσθαι τν πα­θν τούς τού­των δη­μι­ουρ­γούς. ­ταν βοὖν ­κού­σης, ς ­πο­σκιρ­τή­σας ­κε­νος ὁ νέ­ος ἑνὶ ἐ­κολ­λή­θη τν πο­λι­τν, τοῦ­το δη­λο­σθαι κα­τά­μα­θέ, ς ἑνὶ τν δαι­μο­νι­ω­δν πα­θν λά­τρης καί ­πο­χεί­ρι­ος γέ­γο­νεν. Ε δέ καὶ τήν πόλιν ζη­τες μα­θεν, ς πο­λι­ο­χος ν ὁ μι­σθω­σά­με­νος τὸν νέ­ον συ­ο­βω­τεῖν  δι­δά­ξει σέ ὁ ψαλ­μὸς, τήν πό­λιν λέ­γων ­κεί­νην­ τήν κ τν πο­νη­ρν ­πι­τη­δευ­μά­των συ­νω­κι­σμέ­νην. Εἶ­δον ­νο­μί­αν ν τῇ πό­λει καί ν­τι­λο­γί­αν, καὶ ­νο­μί­α καὶ κό­πος ν μέ­σῳ α­τς, καί ­δι­κί­α, καί τό­κος, καὶ δό­λος ν τας πλα­τεί­αις α­τς.  Ὁ γο­ῦν τήν τοι­αύ­την πό­λιν οκῶν ἔπεμ­ψεν ατὸν εἰς τὸν ἀγρὸν α­το­ῦ βόσκ­ειν χοί­ρους. Τά­χα δι­ά τν χοί­ρων τῷ τς βδε­λυ­ρς καί λυσ­σώ­δους ­κο­λα­σί­ας πά­θος ἠ­νί­ξα­το, ὧ χοι­ρηδ­ὸν γ­κα­λιν­δο­ῦν­ται ο τῷ μι­α­ρπει­θό­με­νοι δαί­μο­νι. ­γρούς δέ νο­ή­σεις τοῦ βδε­λυ­ροτού­του δαί­μο­νος τούς φι­λο­σάρ­κους, καὶ φι­λή­δο­νους. ­ρι­στα δέ τὸ τς ­κο­λα­σί­ας πά­θος τος χοίροις πα­ρεί­κα­σεν· γάρ ­δο­νή κα­θά­περ κιρ­καί­ω κρατή­ρι τὸν ἑαυ­τοῦ κυ­κε­ώ­να κε­ράσα­σα, καὶ τὸν τν ­φρό­νων νον πρὸς τήν χοι­ρώ­δη ζω­ήν­ με­τα­μείβ­ου­σα, λά­τρας ­αυ­τς τί­θη­σι καὶ ­σπερ ο τν συ­ν φθαλ­μοί ες τὸ κά­τω πα­ρά τς φύ­σε­ως ἐστραμ­μέ­νοι τν ο­ρα­νί­ων θαυ­μά­των ­πεί­ρως ­χου­σιν, ο­τως πρὸς τά πά­θη κα­τα­σπα­σθε­σα ψυ­χή πρὸς τὸ νο­ητὸν κάλ­λος ­ναι­σθη­τε. Πολ­λν δέ ὄντων πα­θν, τούς λο­γι­σμούς τν ν­θρώ­πων κα­τα­γω­νί­ζε­ται, ο­δε­μί­αν καθ' ἡμῶν ­σχύν ­τε­ρον πά­θος ­χει, ς πρὸς τὴν νό­σον τς ­δο­νς ­ξι­σά­ζε­σθαι. Βο­σκή­μα­τα γάρ ­λη­θς τούς ν­θρώ­πους ποι­ε τῇ ­τι­μί­ᾳ δί­κην συ­ν ἐκ­πομ­πεύον­τας, ς ­εί ­πι­θυ­μεν κο­ρέν­νυ­σθαι τοῦ μι­ά­σμα­τος. ­πε­θύ­μει γάρ, φη­σι, γε­μί­σαι τήν κοι­λί­αν αὐτο­ῦ ἀπὸ τν κε­ρα­τί­ων, ν ­σθι­ον ο χο­ροι, καὶ ο­δεὶς ἐ­δίδου ατῷ. Ὁ μέν οὖν νε­ώ­τε­ρος κα­τά τήν γένε­σιν καὶ τήν φρό­νη­σιν το­σοῦτον ­πώ­να­το κ τοῦ συ­βώ­της γε­νέ­σθαι, ὅσον γ­χε­σθαι τοῦ λι­μο, καὶ ἰμεί­ρε­σθαι τς χοι­ρώ­δους μ­πλη­σθῆ­ναι τρο­φς· Τοι­α­τα τν ­ρα­στν τς κα­κί­ας τά ­πα­θλα- τοι­ούτοις δώ­ροις δε­ξι­ο­ῦ­ται ­δο­νή τούς ­πό­με­νους α­τῇ τοι­α­ται πε­φύ­κα­σιν αἱ τν δαι­μό­νων τι­μαί. Τῷ μέν γάρ σω­φρο­νοῦν­τι, καί λο­γι­σμῷ γεν­ναίῳ τν πα­θν κα­τευ­με­γεθοῦν­τι, ῥα­γδα­ον ­πι­φέ­ρου­σι πό­λε­μον, παν­τα­χό­θεν πε­ρι­ι­στν­τες τά θέλ­γη­τρα, μέ­λι­τι τό δη­λη­τή­ρι­ον πα­ραρ­τύ­ον­τες, καὶ χρυ­σας φι­ά­λαις κίρ-νν­τες τὸν θά­να­τον. ­πει­δν δέ εἴ­σω πα­γί­δος συσχ­σι τὸ θή­ρα­μα, καὶ τήν ψυ­χήν ν ­ξει το κα­κοδου­λα­γω­γή­σω­σι, τό­τε δή­ το­τε δυ­σχε­ρ ποι­οῦσι τν κα­κν, τήν ­πό­λαυ­σιν, ς ν δι­α­κα­ς ­χοι­εν πρὸς αὐτὰς, τῷ τς ­πι­θυ­μί­ας οἴ­στρῳ νυτ­τό­με­νοι· κα­τά τάς δει­νάς τν ­ται­ρί­δων, α μέ­χρι τό­τε τούς νέ­ους ἀγρεύ­ου­σι νεύ­μα­σι, καὶ λυ­γί­σμα­σι, καί καγ­χά­σμα­σι, καὶ συν­θή­μα­σιν, ­ως ν ἅψω­σι τς ­πι­θυ­μί­ας τὸ πρ. Ε­τα με­τα­βάλ­λου­σαι κ­κί­ζον­ται, τούς ­ρα­στας ­πο­κνί­ζου­σαι. Δι­ά­ τὶ δέ τν κε­ρα­τί­ων μό­νον, καὶ οκ λ­λου καρ­πο ­μνη­μό­νευ­σε; Τά­χα τήν γ­χώ­ρι­ον συ­νή­θει­αν τν κα­τά Φοι­νί­κην συ­ο­τροφ­ιν λέ­ξις ἐδή­λω­σεν. ς γάρ πάρ’ ­μῖν κ τν βα­λά­νων οχο­ροι, ο­τως παρ’ α­τοῖς κ τν κε­ρα­τί­ων ­κτρέ­φον­ται. Πλήν ὅτι καὶ πα­ρα­φε­ρής ὁ καρ­πὸς ο­τος τῇ βδε­λυ­ρᾷ ­δο­νῇ. Τά μέν γάρ λοι­πά καρ­πο­φό­ρα φυ­τά ν τος νε­ο­βλά­στοις τν κλά­δων καὶ τος ἀκρέ­μο­σι βλα­στά­νει τὸ ν­θος καί τὸν καρ­πόν · του­τὶ δέ τὸ δέν­δρον ν ατῷ τῷ πρέ­μνῳ το καρ­πο ποι­ε­ται τήν βλά­στησιν, μι­κράν μέν γλυ­κύ­τη­τα φέ­ρου­σαν, πο­λύ δέ τὸ ­χυ­ρῶ­δες καί ­τρο­φον ­χου­σαν. Σα­φής δέ πάν­τως πρὸς τήν ­κό­λα­στον ἡδο­νήν τού­των ­μοί­ω­σις, το ­πο­στό­λου επόν­τος, ς πᾶσα ­μαρ­τί­α ἐκτὸς το σώ­μα­τος ­στιν, ὁ δέ πορ­νεύ­ων ες τὸ ­διον σ­μα ­μαρ­τά­νει. Ο γάρ πρὸς τήν λυσ­σώ­δη μί­ξιν ­ρε­θι­σμοί ξ α­το τοῦ σώ­μα­τος πν  τὸ γό­νι­μόν του α­μα­τος καὶ μυ­ε­λ­δες ­ξοί­σου­σι. καὶ ο­τως ὁ το δέν­δρου τς ­μαρ­τί­ας καρ­πὸς κ πρέ­μνου τιν­ὸς βλα­στάνει το σώ­μα­τος, μι­κρν μὲν ἔ­χων τήν ἡδο­νὴν, πολύ δέ τὸ τού­του ­χυ­ρῶδες, τὸ ν τῷ πυρὶ τῷ ­σβέ­στῳ τα­μι­ευ­ό­με­νον.

« Ες ­αυτ­ὸν δέ ­λθν εἶπέ· Πόσοι μί­σθι­οι το­ῦ πατρός μου πε­ρισ­σεύ­ον­ται ρ­των; ἐγὼ δέ λιμῷ ἀπόλλυ­μαι.  Ὁ μέν ον ν ν τού­τοις, ν οἷς εἶναι εἰκὸς τὸν χοί­ροις συν­δι­αι­τώ­με­νον. Ἀν­τί τς ἀφθάρ­τουν καὶ μα­κα­ρί­ας στο­λς, ἐνδε­δυ­με­νος δι­ε­­ῤῥω­γότα καὶ ρα­κώ­δη, ­περ ὁ μέθυσος καὶ πορ­νο­κό­πος, κα­θώς πα­ροι­μί­α φη­σί, πε­ρι­βάλ­λε­ται· ν­τί δέ τς ἀφθό­νου τρα­πέ­ζης ο­δέ τς χει­ρώδους τρο­φς κο­ρεν­νυμέ­νος. Μό­λις δὲ τς μέ­θης ­πέ­νηψε, μόλις ν αἰσθήσει γέ­γο­νεν οου κα­κο­ῦ ν δο­λος, μό­λις ­πέγνω ο­ον νθ’ οἵου βί­ον λ­λάξα­το · ­νε­λο­γί­σα­το τήν κ τς ­στί­ας τς πα­τρι­κς ­να­χώ­ρη­σιν, τήν πρὸς τὸν δυ­σώ­δη βί­ον τν χοί­ρων ο­κεί­ω­σιν, τήν τοῦ τι­μί­ου πλού­του δι­α­φο­ράν, τήν ­νδει­αν ν συ­νήν, καὶ μελετᾷ τς με­τα­με­λεί­ας τά βή­μα­τα. Προ­ση­κόν­τως δέ ε­πεν, ες ­αυτ­ὸν ­πα­νελ­θν, ο γάρ ν εἰς αυτ­ὸν, λλ' ες τήν ­μαρ­τί­αν κ­κε­χη­νώς, ς ε­ναι δ­λον ἔξω ­αυ­το τὸν ­μαρ­τά­νον­τα γί­νε­σθαι, καὶ ἑξε­στη­κό­τα, ς τούς οἰνόφλυ­γας. Ες ­αυτ­ὸν τοί­νυν ­πα­νελ­θν, καὶ βύ­θι­ον στε­νά­ξας καί γο­ε­ρόν· Πόσοι μί­σθι­οι το­ῦ πα­τρός μου, φη­σί, πε­ρισ­σεύ­ον­ται ρ­των ; ­γὼ ­δὲ λιμῷ ­πόλ­λυ­μια, ­λε­ει­νς ἀπεφθίγξα­το. Κα­λή τς με­τα­νοί­ας ρ­χὴ τὸ γν­ναι τίνες τέ ­μεν πρό­τε­ρον, καί ὅ τι γε­γό­να­μεν. Ὁ μέν ον μ­με­λε­τή­σας ἅττα δή πρὸς τὸν πα­τέ­ρα εἰπεῖν παλιμ­πό­ρευ­τος ἴε­το.

Καὶ ­να­στάς λ­θε πρὸς τὸν πα­τέ­ρα αὐτο­ῦ. Πό­θεν ­να­στάς; πὸ το­ῦ πτώ­μα­τος δη­λα­δή, τς ν τ κακῷ κα­θέ­δρας· λ­θε δέ τῇ προ­αι­ρέ­σει, τῇ με­τανοίᾳ, τῇ το­ῦ βί­ου ­πα­νορ­θώ­σει, τῇ φυ­γῇ τῆς ­μαρ­τί­ας, τῇ ­πο­τρο­πῇ τν ­δο­νν. Τί ον ὁ φι­λό­στορ­γος Θεὸς καί Πα­τήρ; ­μοῦ τε ε­δε τὸν πα­ῖδα τς θη­τεί­ας ἑαυτ­ὸν το­ῦ βδε­λυ­ρο πο­λί­του κ­στήσαν­τα, καὶ πρὸς τήν πα­τρι­κήν ἑστίαν πα­λιν­δρο­μή-σαν­τα, καὶ οὐκ ­πώ­σα­το τὸν δρα­πέ­την, οκ ­πεπέμ­ψα­το τὸν φυ­γά­δα, καὶ λ­ειπο­πά­τρι­δα, οκ ἐβδελύ­ξα­το τὸν τς συ­ώ­δους δυ­σο­σμί­ας π­όζον­τα, ἀλλὰ πρὸς ­πάν­τη­σιν ­δρα­με, προ­φθά­νει γάρ το θε­οφι­λαν­θρω­πί­α τήν με­τέ­ραν δι­ά­νοι­αν· καὶ δρα­μν, καὶ ἀπρὶξ ναγ­κα­λι­σάμε­νος κα­τε­φί­λει τὸν τρά­χη­λον. ­ρᾷς πώς φα­νε­ρς ­πο­γρά­φει τὸ τς οἰκο­νο­μίας μυ­στή­ριον, καὶ τήν περὶ τὸν ν­θρω­πον το­ῦ θε­ο ἀγαθ­ό­τη­τα, μα­κράν αὐτο­ῦ γε­νο­μέ­νου, δι­ά τς τν παθν γειτ­νι­ό­τη­τος, κε­νώ­σας ­αυτ­ὸν, καὶ δρα­μν κ τν ο­ρα­νί­ων ­ψί­δων ­ναγ­κα­λί­σα­το, καί φι­λε, οκ λ­λο μέ­λος, λ­λα τὸν τρά­χη­λον, τὸν ­πο­βα­λόν­τα τῆς ν πα­ρα­δεί­σῳ πρώ­της ν­το­λς τήν ζεύ­γλην, καὶ ς δά­μα­λιν πα­ροι­στρή­σαν­τα πρὸς τήν συμ­βου­λί­αν τοῦ δρά­κον­τος. Διὰ δέ το­ῦ φι­λή­μα­τος τί­θη­σι τῷ τρα­χήλῳ τὸν ζυ­γὸν τν ε­αγ­γε­λι­κν ν­το­λν. Ε­πε δέ ατῷ ὁ υ­ος·

Πά­τερ, ­μαρ­τον ες τὸν ο­ραν­ὸν, καὶ ­νώ­πι­ον σου, καὶ ο­κέ­τι εμὶ ­ξι­ος κλη­θ­ναι υ­ός σου. Τί­νος ­νε­κεν ες τὸν ο­ραν­ὸν ­μαρ­τῆ­σαι φη­σιν; Ἤ­δει ς πα­τρὶς ν ατῷ τν ο­ρα­νν ­πόλ­αυ­σις,  πέπειστο ὡς εἰ μή πα­ρέ­βη τήν ν­το­λήν, ἥν ἄν ἐν μετοχῇ τν ο­ρα­νί­ων ­γα­θν · γάρ ο­ρα­νν βασιλεί­α τῷ ν­θρώ­πῳ ­τοί­μα­σται · ο­τως ε­πόν­τος τοῦ πὶ θρό­νου δό­ξης κρι­το · Δε­τε, οἱ  ε­λο­γη­μέ­νοι το Πα­τρός μου, κλη­ρο­νο­μή­σα­τε τήν ­τοι­μα­σμέ­νην ­μῖν βα­σι­λεί­αν, ἅτε οὖν πε­πει­σμέ­νος, ς κλ­ρος α­το ν ὁ οὐρανὸς, ὅν κα­τα­λι­πών πλημ­μέλησεν, ες τόν ο­ραν­ὸν ­μαρ­τῆ­σαι φη­σιν.

Εἶπε δέ ὁ πα­τήρ πρὸς τούς δού­λους α­το· ξε­νέγ­κα­τε τήν στο­λήν τήν πρώ­την, καὶ ν­δύ­σα­τε ατὸν, καὶ δό­τε δα­κτύ­λι­ον ες τήν χεί­ρα α­το, καὶ ­πο­δή­μα­τα ες τούς πό­δας α­το. Δο­λοι ο τοῦ μυ­στη­ρί­ου τς χά­ρι­τος κή­ρυ­κες καί δι­ά­κο­νοι, ο δι­ά το ­γί­ου βα­πτί­σμα­τος τήν στο­λήν μ­φι­εν­νύν­τες, οὐκ λ­λην, λ­λὰ τήν πρώ­την, ς δι­ά πα­ρα­κο­ς ­γυ­μνώθη ὁ ν­θρω­πος, ­μα τῇ γεύ­σει­ γυ­μνὸν ­αυτὸν θεσ­σά­με­νος. Καί πε­ρί τήν χεί­ρα τί­θη­σι τὸν δα­κτύλιον, ­λευ­θέ­ρων ατὸν τς δου­λεί­ας το τς ­μαρ­τί­ας πο­λί­του, καὶ δι­ά τς ν τῇ σφεν­δό­νῃ γλυ­φς τήν ­πα­νά­λη­ψιν τς εἰκο­νος δη­λν, ν ­πέ­κρυ­ψε τῇ κό­πρῳ, τῇ τς σαρ­κός φη­μι ῥυ­πα­ρί­α. ­σφα­λί­ζε­ται δέ καὶ τούς πό­δας τος ­πο­δή­μα­σιν, ς ν μή γυ­μνή τῇ πτέρ­νῃ τῇ κε­φα­λῇ τοῦ ὄφε­ως πά­λιν ἁλώ­σιμος γέ­νη­ται. Εἶεν δ' ν ­πο­δή­μα­τα ὁ τς ε­αγ­γελικῆς πο­λι­τεί­ας γ­κρα­τής, καὶ κα­τε­σκλη­κώς βί­ος, ὁ θραύ­ων δι’ ­αυ­το καὶ πε­ρι­κλν τάς τς ­κάν­θης ἀκ­μάς, καὶ κω­λύ­ων ξ ­φα­νος καὶ λε­πτς ρ­χς τήν ­μαρ­τί­αν ν τῇ ψυ­χῇ πα­ρεισ­δύ­ε­σθαι.

Καὶ θύ­ει τὸν μό­σχον τὸν σι­τευτὸν, τὸν ­σπιλον ὄντως καί κα­θαρ­όν, ὅν ­μω­μος ­τε­κε δά­μαλις, τὸν μό­σχον τὸν πρᾶον καί ­με­ρον, τὸν τούς κτεί­ναν­τας ατὸν ταύ­ρους καὶ κύ­νας μή κε­ρα­τίσαν­τα* τοῦ­το ες θυ­σί­αν δί­δω­σιν ὁ πα­τήρ· Το­σοῦ­τον γάρ ἠγά­πη­σεν ὁ θεὸς τὸν κό­σμον, ­στε τὸν Υἱὸν α­το­ῦ τὸν μο­νο­γε­ν δο­ναι λύ­τρον ν­τί πολ­λν.

Καὶ ἤρξαν­το εὐφραίνε­σθαι. Αὕτη ν ε­φρο­σύ­νη, ν λ­λα­χο­ῦ δε­πνον καὶ γά­μον ­νο­μά­ζει τὸ Ε­αγ­γέ­λι­ον. Γέ­γο­νε γάρ, ς ­λη­θς, τῷ θεῷ τν ν­θρώ­πων σω­τη­ρί­α ε­φρο­σύ­νης ­πό­θε­σις · καὶ γάρ ἐνε­νέκρω­το τῇ ­μαρ­τί­ᾳ φύ­σις ἡμῶν, ­νε­ζω­ώ­θη δέ τ Χρι­στῷ.

Ὁ υἱός μου γάρ, φησίν, οὕτος νε­κρός ν, καὶ ­νέ­ζη­σε, καὶ ­πο­λω­λς ν, καί ε­ρέ­θη,  Τούτ' ­ριδή­λως ­πέ­δει­ξε κἄν ν τῇ πα­ρα­βο­λῇ τοῦ μ­πε­σόν­τος ες τούς λη­στάς. Καὶ ατὸν γάρ κ τν πλη­γν ἡμιθνῆτα γε­νό­με­νον ­νε­ζώ­ω­σε. Τὸ δέ ­πο­λω­λώς καὶ ε­ρέ­θη, συν­άδει τῇ πα­ρα­βο­λῇ το ­πο­λω­λό­τος προ­βά­του, καὶ τς ­πολ­λυ­μέ­νης δραχ­μς, ἥν εὑ­ροῦσα το θε­ο σο­φί­α χαί­ρει καὶ γέ­γη­θ­ε. Διὰ δέ τοῦ δει­κτι­κς εἰπε­ῖν. Ο­τος υἱὸς μου, ­δει­ξεν, ς ὁ  ἕτε­ρος υ­ἱὸς οὔτε νε­νέ­κρω­το πώ­πο­τε, ο­τε ἀπώλε­το.*****

 

Ἦν δέ ὁ υἱὸς α­το­ῦ ὁ πρε­σβύ­τε­ρος ν ἀγρῷ, καί ς ρ­χό­με­νος γ­γι­σε τῇ οἰ­κί­ᾳ, ­κου­σε συμ­φωνίας καί χο­ρν, καὶ ὠρ­γίσθη, καὶ οκ ­θε­λεν εἰσελ­θεῖν. Ἀ­γρὸν Γρα­φή πολ­λα­χο­ῦ τὸν κό­σμον κα­λε, ν ὧ καὶ τάς θυ­γα­τέ­ρας ­ε­ρου­σα­λήμ ν τῷ Ἄσμα­τι Νύμ­φη ρ­κί­ζου­σα ­λε­γεν· ρ­κι­σα ­μᾶς, θυ­γα­τέ­ρες ­ε­ρου­σα­λήμ, ν τας δυ­νά­με­σι, καὶ ν τας­σχύσεσι το ­γρο» καὶ τ Νυμ­φίῳ δι­α­λε­γο­μέ­νη, φησίν λ­θέ, δελ­φι­δέ μου, ἐξέλ­θω­μεν εἰς ἀ­γρόν». λ­λά καὶ με­γά­λη τοῦ Ε­αγ­γε­λί­ου φω­νή τροπικς ἀγρὸν τὸν κό­σμον ­κά­λε­σεν. ­πη­νίκα γάρ ὁ Σω­τήρ τος μα­θη­τας τήν πα­ρα­βο­λήν τν ζι­ζα­νί­ων ­σα­φήνι­ζεν, ἀγρὸν τὸν κό­σμον ρ­μή­νευ­σε. καὶ μήν καὶ ἀ­γρὸς ὁ κό­σμος ο­τος ἐστιν, ὁ ­χων τάς δύ­ο ἀληθού­σας, ν μί­α πα­ρα­λαμ­βά­νε­ται, καὶ λ­λη ­φί­ε­ται· καὶ ὁ ­γρὸς δέ, ὅν ἠγο­ρα­κέ­ναι φη­σιν ὁ το με­γά­λου δεί­πνου τήν κλ­σιν πα­ραι­τη­σά­με­νος, ες ταύ­την φέ­ρει τήν ν­νοι­αν. ­πεὶ γον ο γ­γε­λοι λει­τουρ­γι­κά εἰσι πνεύ­μα­τα, ς φη­σιν ὁ ­πό­στο­λος, ες δι­α­κο­νί­αν ­πο­στελ­λό­με­να, καὶ οἱ μέν α­τν τν ­θνν προ­ε­στή­κα­σιν, ο δέ ν ἑκά­στῳ τν ν­θρώ­πων εσὶ πα­ρε­πό­με­νοι, ­κό­λου­θον ­ρα ο­τω νο­ε­σθαι, ς ­κεν ξ ­γρούς πρε­σβύ­τε­ρος ἀδελ­φὸς, ὅς ­λθ­εν ἀπὸ τν προ­νοουμέ­νων ­θνν, ἀπὸ τν κα­τά μέ­ρος ἀν­θρώ­πων, ἀπὸ τν τοῦ ­γρο, ­γουν τοῦ τ­δε βί­ου προ­νοι­ν τέ καὶ δι­οι­κή­σε­ων * ν τῷ κό­σμῳ δέ ­πο­στέλ­λον­ται. Εἰ­κό­τως οὖν λέ­γει ξ ­γρο ­λη­λυ­θέ­ναι τὸν πρε­σ­βύ­τε­ρον ἀδελ­φόν. Τὸ μέν­τοι ὠρ­γίσθη, καὶ οκ ­θε­λεν εἰσελ­θεῖν,  μή τὸν κ βα­σκα­νί­ας θυμ­ὸν μ­φαιίνειν νο­ή­σω­μεν, μη­δέ πρὸς τοῦ­το κα­το­λι­σθήσω­μεν ν­δει­ας φρε­νν, λ­λὰ τήν με­τά θαύ­μα­τος κ­πλη­ξιν μ­φαί­νειν νο­ή­σω­μεν. Καί γάρ ­ξέ­στησαν αἱ τν γ­γέ­λων δυ­νά­μεις, κα­τα­νο­ο­ῦ­σαι τήν τοῦ θε­ο­ῦ περὶ τὸν ν­θρω­πον ­γα­θό­τη­τα. Διὰ τοί τοῦ­το καὶ τς πα­ρα­βο­λς δρα­μα­τουρ­γί­α λό­γον μ­φαί­νει μ­φαν­το­ρικ­ὸν τς τοι­αύ­της κ­πλή­ξε­ως. ­χω δέ διε­ξι­έ­ναι καί ­τε­ρόν τι ἀπο­ῤῥ­η­τον, δι’ ο λέ­γε­ται ὀργι­σθ­ναι ὁ πρε­σβύ­τε­ρος ­δελ­φός, καὶ ε­πεν τῷ πα­τρί.

 

­δού το­σα­ῦ­τα ἔτη δου­λεύ­ω σοί, καὶ ο­δέ­πο­τε ν­το­λήν σου πα­ρέ­βην, καὶ ἐμοὶ ο­δέ­πο­τε ­δω­κας ­ρι­φον, ἵνα μετά τῶν φί­λων μου εὐφρανθῶ. Ὅ­τε δέ υός σου ο­τος, ὁ κα­τα­φα­γών σου τὸν βί­ον με­τά πορ­νν, λ­θε, καὶ ­θυ­σας ατῷ τὸν μό­σχον τὸν σιτευ­τόν.  Διὰ τού­των γάρ καὶ τν ­ξῆς μ­φαί­νει ὁ Κύ­ρι­ος, ς παρα­βάν­τος τήν  ν­το­λήν τοῦ πρω­το­πλά­στου Ἀδὰμ, πέσχι­στο τῆς γῆς ὁ ο­ραν­ὸς, καί ἐκ­πο­λε­μώ­με­νοι ἦσαν πρὸς τούς ν­θρώ­πους ο γ­γε­λοι ­ρῶν­τες τὸν Δε­σπό­την π' α­τν ὑβ­ρι­ζόμε­νον· ἀφ' ο δέ ὁ το ΙΙατρὸς, ὅρος καὶ Λό­γος τὸν ἐχθρ­ὸν α­τοῖς καὶ μι­σού­με­νον ­νέ­λα­βεν ν­θρω­πον, καὶ ες ο­ρα­νούς ­νή­γα­γε, τήν τοι­αύ­την ­χθραν δι­έ­λυ­σε. Καὶ το­το ­πο­στο­λι­κή θε­η­γο­ρί­α σα­φς πα­ρί­στη­σι λέ­γου­σα· Εἰρη­νο­ποι­ήσας δι­ά το α­μα­τος το Υἱοῦ τόν τά ν οὐρα­νῷ καὶ τά πὶ γῆς. ­στε τό, χα­ρά γί­νε­σθαι ν ο­ρανῷ  ἐπὶ τος με­τα­νο­ο­σα ­μαρ­τω­λοῖς, με­τά τήν το Κυ­ρί­ου γέ­γο­νεν ἐναν­θρώπη­σιν, καὶ με­τα­ξύ γ­γέ­λων καὶ ν­θρώ­πων εἰρη­νοποί­η­σιν. ­ταν οὖν ­κού­σης, ς ρ­γίσθη ὁ πρε­σβύ­τε­ρος δελ­φὸς, καὶ ε­πε τ πα­τρὶ τ­τα δή καί ἐφθέγ­ξα­το, τήν κα­τά τν ν­θρώ­πων προ­τέ­ραν τν γ­γέ­λων ­πέ­χθ­ει­αν νό­η­σον · ὅταν δέ πά­λιν τὸν πα­τέ­ρα τος λό­γοις ατὸν τι­θασ­σεύ­ον­τα, καί πρὸς τόν δελφὸν ε­με­νς ­χειν πα­ρα­σκευ­ά­ζον­τα, τήν λύ­σιν τς ἔχθρας μ­φαίνε­σθαι. λ­λὰ τὸ ρητὸν α­θις ἐπα­να­λά­βω­μεν. ­δού το­σαῦτα  ­τη δου­λεύ­ω σοί, καὶ ο­δέ­πο­τε ν­το­λήν σου πα­ρλ­θον. Πα­ῤῥ­η­σίας καὶ ­λη­θεί­ας μ­πλε­ως φω­νή. ν γάρ το­σο­τοι αἰῶσι λα­τρεύ­ου­σα τ θεῷ νο­ε­ρά τν γ­γέ­λων φύ­σις ο­δέ­πο­τε πα­ρλ­θε θε­ο ν­το­λὴν, καί­τοι τς φύ­σε­ως δε­χό­με­νης τήν ες τὸ χε­ρον τρο­πήν, ς κ το πε­σόν­τος ­ω­σφό­ρου μαν­θά­νο­μεν. Καὶ ο­δέ­πο­τε μοί ­δω­κας ρι­φον. * ­ρίφους τοὺς ­μαρ­τω­λούς ­νο­μά­ζει τὸ Ε­αγ­γέ­λι­ον. Φησὶν οὖν ς ο­δέ­πο­τε τι­νά τν ­σε­βῶν ν­θρώ­πων καί βδε­λυ­ρν, οἷς ­πη­χθ­ό­μην ἐ­γώ, ες ὅλε­θ­ρον δέδω­κας χά­ριν ἐμήν· ­πέρ δὲ τς τν ν­θρώ­πων σω­τη­ρί­ας ατὸν τέ­θο­κας τὸν Μο­νο­γε­ν. Τί οὖν ὁ κοιν­ὸς Πα­τὴρ καὶ Δη­μι­ουρ­γός.

Τέ­κνον, σὺ πάν­το­τε μέτ’ ἐμού ε, καί πάν­τα τά ἐ­μὰ σά ἐστιν. Ε­φραν­θῆ­ναι δέ καί χα­ρ­ναι ­δει, ὅτι ὁ ­δελ­φός σου ο­τος νε­κρὸς ν, καί ἀνέ­ζη­σε, καὶ ­πο­λω­λς ν, καί ε­ρέ­θη. Ὁ­ρᾶς ὅπως εἰρη­νο-ποι­ε, καί λύ­ει τὸ τς ­χθρας με­σ­ότοι­χον, εἰς ν συ­νάπτων, ἅπερ πρώ­τη ­χθρα δι­έ­σχι­σεν ; Ὁ γον αὐτοῖς ρ­γοις ­πλή­ρω­σε, το­το δι­ά τν λόγων τῆς πα­ρα­βο­λς ­σχη­μά­τι­σεν, ν ταυτῷ δη­λοποιή­σα,καὶ τήν πά­λαι τν γ­γέ­λων πρὸς ν­θρώ­πους ­πέ­χθει­αν, καὶ τήν ­στε­ρον γε­νο­μέ­νην κα­ταλ­λα­γήν δι­ά τοῦ ἑ­νώσαν­τος τ ἰδίῳ α­μα­τι τος οὐρα­νί­οις τά ­πί­γει­α Χρι­στο το ­λη­θι­νο θε­ο ἡμῶν, το σύν Πατρὶ καί ἁγίῳ Πνεύ­μα­τι δο­ξα­ζο­μέ­νου νν, καί ­εί, καὶ ες τούς α­ῶ­νας τν αώ­νων. ­μήν.