Κήρυγμα εἰς τήν Θείαν Μεταμόρφωσιν

Χριστός δέν ρθε πλς νά διδάξει λλά νά μεταμορφώσει τόν νθρωπο.  Νά ξαναντύσει τήν νθρώπινη φύση στό φς, νά τς ξαναδώσει τή φυσική λάμψη, τή δόξα το πατρός. Ατόν τόν τελικό σκοπό  ποκαλύπτει μέ τό γεγονός τς πί το ρους Μεταμορφώσεώς του. κε δειξε στούς μαθητάς του τή δόξα το «καθώς δύναντο» στό μέτρο πού μποροσαν νά ντέξουν. Στή συνείδηση τν τριν ποστολν γινε μία οσιαστική λλαγή καί τούς δόθηκε σάν χάρη δυνατότητα νά δον τό διδάσκαλο τους πως ταν, κτινοβόλο πό τό αώνιο φς τς θεότητός του, νά δον μία κτίνα πό τό μυστήριο το σκοπο τς στορίας τό προοίμιο τς «ν δόξῃ»  μελλούσης  ρατς Θεο Θεοφανίας, τς δευτέρας αὐτοῦ Παρουσίας.

νάβαση στό ρος τς Μεταμορφώσεως γινε κατά τή διάρκεια τς μεγάλης πορείας το ησο πρός τήν ερουσαλήμ μετά τήν ριστική πόφαση νά ποδεχθε τό σταυρικό θάνατο. πως μάλιστα σημειώνεται στή σχετική φήγηση το Εαγγελιστο Λουκ πού διαβάζετε στόν ρθρο τς ορτς, τό θέμα τς συζητήσεως το Κυρίου μέ τόν Μωυσ καί τόν λία ταν κριβς ξοδος ατοῦ, μαρτυρικός θάνατός του, πού  πρόκειται νά πραγματοποιηθε στήν γία πόλη. λάμψη τς Μεταμορφώσεως συνδέεται μέ τή δόξα το Σταυρο. ριστική λύτρωση καί ναμόρφωση το νθρώπου πού πρόκειται νά λοκληρωθον μέ τό Σταυρό καί τήν νάσταση το Χριστο.

 σοι ποθον νά δον τά νθρώπινα νά μεταμορφώνονται καί νά ποκτον τήν καθαρότητα καί τή λάμψη πού δωσε στήν νθρώπινη φύση Χριστός, ς μή λησμονον τι τελική λλαγή συντελεται μέ τό Σταυρό του. Τό μέσο γιά νά οκειωθεῖ  νθρωπος τό θεο φς τς Μεταμορφώσεως παραμένει τό λόψυχο  γγαλίασμα  το Σταυρο το Χριστο. Μέ ατόν τόν τρόπο δόξα το Θεο διαπερν μυστικά τήν νθρώπινη ζωή καί μεταμορφώνει τόν κόσμο.

κόμη πως σημειώνει εαγγελιστής Λουκς, μεταμόρφωση το Κυρίου γινε μέσα σέ μία τμόσφαιρα προσευχς. νέβηκε στό ρος γιά νά προσευχηθε. Καί ν προσευχόταν λλαξε   ψη το προσώπου του καί τά νδύματα του γιναν λευκά καί στραφτερά. ταν κριβς τή στιγμή τς κοινωνίας γάπης τς γίας Τριάδος το διαλόγου το Θεανθρώπου ησο  μέ τόν πατέρα καί τό Πανάγιο πνεμα πού λαμψαν μπροστά  στά κπληκτα μάτια τν μαθητν, τό φς τς θεότητός του.

Μέσα στήν τμόσφαιρα τς προσευχς τς κκλησίας, πού κεφάλη της εναι Χριστός, συνεχίζει νά ποκαλύπτεται τό μυστικό φς τς Μεταμορφώσεως, δ ο  πίστοι  τενίζουν τό φς το προσώπου του, ασθάνονται τήν κτινοβολία τν κτιστων δυνάμεων το γίου Πνεύματος νά διαπερνον τήν παρξή τους, κοινωνον στό μυστήριο τς γάπης τς γίας Τριάδος, νιώθουν τή ζωή νά ψώνεται σέ να λλο πίπεδο, νά ντύνεται στό φς πως συνοψίζει τό  ξαποστειλάριο τς  Μεταμορφώσεως, «φς ναλλοίωτον Λόγε φωτός πατρός γεννήτου ν τ φανέντι φωτί Σου σήμερον  ν θαβωρείῳ  φς δωμεν τόν πατέρα φς καί τό πνεμα φωταγωγον πάσαν κτίσιν (Ἐξαποστειλάριοιν τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως).

Τό θέαμα το Χριστο ν δόξῃ, μέ τό πρόσωπο νά λάμπει σάν τόν λιο καί τά μάτια του λευκά σάν τό φς, νάμεσα σέ δύο μεγάλες μορφές τς νθρώπινης στορίας, τόν σύγκριτο γέτη καί νομοθέτη  Μωυσ καί τόν φλογερό Προφήτη λία, εχε τόσο γοητεύσει τόν Πέτρο στε μέ τό χαρακτηριστικό αθορμητισμό του θέλησε νά ξασφαλίσει τήν εφρόσυνη παράταση ατς τς καταστάσεως. Κύριε καλόν εναι νά μείνουμε δ. Καί πως ταν νθρωπος πρακτικός, πρότεινε μία μεση νέργεια. άν θέλεις, ς κάνουμε δ τρες σκηνές, μία γιά σένα, μία γιά τόν Μωυσ καί μία γιά τόν λία. ταν μία ντίδραση στήν μηχανία του...

λλά ατή τή λαχτάρα γιά παράταση τν πέροχων στιγμν τς Μεταμορφώσεως διακόπτει φωνή το Θεο μέσα πό τό λοφώτεινο σύννεφο ατός εναι γιός μου γαπητός στόν ποο εαρεστομαι. «Ατο κούεται». Σέ λίγο ο μαθητές θά μείνουν καί πάλι μόνοι μέ τόν ησο καί κε θά κατηφορίσουν, γιά νά συνεχίσουν τόν δρόμο τους μέ τούς λλους πού περιμένουν στήν πεδιάδα. 

Οἱ πέροχες πνευματικές μπειρίες σφραγίζουν τή ζωή, καί ατό σφαλς συνέβη στήν περίπτωση το Πέτρου, λλά συνήθως δέν διαρκον πολύ. Οτε  προσφέρονται σάν περιοχή φυγς πό τήν καθημερινή πραγματικότητα καί τό συγκεκριμένο  χρέος. Ο ρες τς βαθις κατάνυξης στή λατρευτική ζωή δέν δίνονται σάν δυνατότητα ποφυγς τς κοπιαστικς διακονίας  στήν καθημερινότητα, ποφυγς το προσωπικο Γολγοθά, λλά γιά νά σταθεροποιήσουν τό βμα πρός ατόν, νά τό κάνουν πιό ρεμο, γεμάτο συναίσθηση καί λπίδα. Κάτι σάν βάλσαμο γιά τόν πόνο πού θά κολουθήσει, δύναμη ντιστάσεως στόν πειρασμό κάμψεως τς πίστεως τήν ρα τς δοκιμασίας, πρόγευση τς νίκης, πού θά στηρίξει τήν καρδιά στίς δύσκολες φάσεις τς μάχης

Μέσα στό χρόνο τς χριστιανικς λατρείας, πού νεργοποιε στό δ  καί τό τώρα τό γεγονός τς Μεταμορφώσεως, τενίζουμε καί σήμερα τόν  Κύριο τῆς δόξας, τή χορεία τν γίων του, προγευόμαστε τήν νδοξη  παρουσία του. χι μως γιά νά μείνουμε στήν γαλλίαση μίας κστάσεως. Σέ τέτοιες πέροχες ρες κούγεται πιό συγκλονιστική φωνή το πατρός ατοῦ «κούεται» σέ λα !! στε ταν κατόπιν μείνουμε μέ τόν  ησον μόνον, νά τόν κολουθήσουμε νεπιφύλακτα μέ τήν βεβαιότητα τι δέν πρόκειται πλς γιά ἕνα νομοθέτη, να Προφήτη, λλά γιά τόν υόν το Θεο, πού νέλαβε λη τήν νθρώπινη φύση γιά νά τήν προσαγάγει στόν πατέρα του, γνωρίζοντας πως  ψάλαμε στόν σπερινό, τι μεταμορφωθείς κανε τήν μαυρωθείσα το δάμ φύση νά στράψει καί πάλι, μεταστοιχειώσας  ατήν στή δόξα καί τή λαμπρότητα τς θεότητός του.

Στήν κκλησιαστική μας παράδοση ορτή τς Μεταμορφώσεως κατέχει κεντρική θέση καί προσδιορίζει τήν ρθόδοξη πνευματικότητα. τι συντελεται μυστηριακά στό χρο τς κκλησίας διδαχή, προσευχή, τά ργα τς πίστεως καί γάπης, κοινωνία τν πιστν, τά μυστήρια, μεταμορφώνουν τήν νθρώπινη ζωή μέ πρότυπο, κριτήριο, κέντρο καί δύναμη τόν Θεάνθρωπο. τενίζοντας τίς διάφορες κφάνσεις τς δόξης του, τή Σταύρωση, τή Μεταμόρφωση, τό Σταυρό, τήν νάστασή Του, καί γωνιζόμενοι νά ζμεν ν ατ μεταμορφούμεθα  «πό δόξης ες δόξαν». λη ξέλιξη τς χριστιανικς ζως εναι μία πορεία Μεταμορφώσεως κατ’ νώπιον τοῦ Κυρίου, μέ τή δύναμη το γίου Πνεύματος.