logo


Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Ἀπόστολος Β΄ Πρός Κορινθίους α΄ 21-β΄4

πόστολος Παλος στό σημερινό ποστολικό νάγνωσμα, γαπητοί δελφοί μας καθορίζει τήν θέση τν πνευματικν πατέρων πού εναι ο κληρικοί στό κκλησιαστικό σμα.

            φορμή γιά νά γράψει πόστολος τήν δεύτερη ατή πιστολή του στούς Κορίνθιους λαβε, ταν πόστολος Τίτος πέστρεψε πό τήν Κόρινθο στή Μακεδονία που βρισκόταν, καί κενον τόν καιρό πόστολος Παλος ναγγείλας  ες ατόν τήν πολογία τν Κορινθίων  γιά σα το λεγχε πόστολος στήν πρώτη του πιστολή, τή μετανοιά τους, τήν πακοή,  τό ζλο καί τήν ση γάπη εχαν πρός ατόν.

 ξομολογεται, λοιπόν, Ἀπόστολος Παλος ξηγώντας τό λόγο γιατί δέν ἦρθε στήν Κόρινθο, πως τούς τό εχε ποσχεθε στήν πρώτη του πιστολή λέγοντάς τους, τι νέβαλε τήν πίσκεψή του πό γάπη καί συμπόνοια. Γιά νά μήν τούς λυπήσει, πειδή θά τούς λεγχε αστηρά γιά τίς παρεκτροπές καί τίς φιλονικίες τους. τσι, λοιπόν, το δίδεται εκαιρία νά διακηρύξει τι οἱ πόστολοι δέν εναι κυρίαρχοι καί ξουσιαστές τν πιστν, κμεταλλευόμενοι τήν ες τόν Χριστόν πίστη τους, λλά εναι συνεργάτες γιά τή χαρά τς πνευματικς προόδου, στήν μετάνοιά τους.

            Γίνεται λοιπόν φανερό, τι λόγος το Ἀποστόλου Παύλου, <<οχ  τι κυριεύομεν μῶν  τς πίστεως, λλά συνεργοίε ἐσμεν τς χαρς μν>> χει πάντοτε τήν δια σχύ καί φαρμογή, ρυθμίζοντας τίς σχέσεις πνευματικν πατέρων –κληρικν  καί πνευματικν τέκνων το λαο το Θεο.

πό τό πνεμα το ποστόλου, λλά καί πό τή ζωή του φαίνεται τι ασθανόταν σάν πνευματικός πατέρας, ποος γεννοσε ψυχές γιά τό Θεό. Στήν πρώτη του πρός ατούς πιστολή του, τούς πενθυμίζε τι, <<ν γάρ Χριστ ησο διά το Εαγγελίου γώ μς ἐγέννησα>> φρόντιζε χι μόνο πλς νά δρύει τοπικές κκλησίες, κοινότητες νθρώπων πού πιστεύουν στό Χριστό, λλά καί νά τίς διατηρε μέσα στήν νότητα τς πίστεως καί τήν κοινωνία το γίου Πνεύματος. Μετά λόγια του πόστολος Παῦλος θέλει νά πομακρύνει κάθε ποψία τι ασθάνεται ς κύριος καί ξουσιαστής τους, πού τούς κατευθύνει κατά τίς ρέξεις τους.

Ο γιοι Πατέρες μς βλέπουν δ να καθαρό παινιγμό το Ἀποστόλου Παύλου γιά τούς ψευδοδιδασκάλους, πού μέσα στίς λλες παρεκκλίσεις τους, δειχναν ξουσιαστικές τάσεις πέναντι στούς πιστούς. Ατό τό διατυπώνει λλωστε καθαρά καί διος στήν δια του τήν πιστολή, μιλώντας γιά τούς << δόλιους ργάτες τούς ψευδοαποστόλους>> (ια΄ 13). νέχεστε τούς γράφει νά σς ποδουλώνουν πνευματικά, νά σς κατατρώγουν, νά σς  παγιδεύουν, νά σς καταπιέζουν νά σς χτυπνε στό πρόσωπο (στ. 20). φήνει τσι Ἀπόστολος Παλος νά γίνει κατανοητό τι πάντοτε πιτυχία τν ποιονδήποτε ψευδοαποστόλων καί ψευδοδιδασκάλων   ψευτοποιμένων συνιστ νοχη  καί τν διων τν πιστν, πού νέχονται τήν παρουσία τους καί δέν τούς γκαταλείπουν. Εναι μως γεγονός, τι ταν τά κκλησιαστικά κριτήρια τν πιστν τονήσουν δρανήσουν τότε ποδυναμώνονται ο γνήσιοι πατέρες καί πικρατον ο κίβδηλοι.

            Ατό μως δέ σημαίνει γιά τόν Ἀπόστολο Παλο, τι δέν νησυχοσε γιά τήν πρόοδο τς σωτηρίας τους. Δέν ταν κυρίαρχος τῆς πίστεώς τους, ταν μως Πατέρας. Καί σάν Πατέρας μάλιστα λυπημένος εχε εθύνη πέναντί τους. Καί κατ’ νάγκη πιτιμητικός του λόγος  ταν ζυμωμένος μέ γάπη, τήν γάπη το πνευματικο πατέρα πού τούς γέννησε, ν Χριστ.

πόστολος Παῦλος χει τή συνείδηση, τι ταν διάκονος τς πίστεως. Ατή ταν ατοσυνειδησία του πως καί τν λλων ποστόλων. Δέν εμαστε λλά παρά μόνο << ο διάκονοι, δι’ ν πιστεύσατε>> (Α Κορ. γ΄ 5). Εμαστε διάκονοι τς πιστεώς σας, ατή πού σς δήγησαν στήν πίστη καί στόν πιστευόμενο. πλοί  διάκονοι καί πηρέτες Χριστο, καί χι ρίζα  καί πηγή τν γαθν, πού εναι Χριστός μόνος.

            Ατή εναι συνείδηση καί τν γνήσιων ποιμένων, λων τν αώνων. τσι δέχεται τούς ποιμένες του καί πιστός λαός το Θεο. Στήν γνήσια κκλησιαστική κοινωνία δέν πάρχουν ρχοντες καί ρχόμενοι μέ κοσμική ννοια. Δέν πάρχουν πολυταρχικές ξιώσεις τν κληρικν  οτε χλοκρατικές τάσεις τν λαϊκν. σχέση κληρικν καί λαϊκν δέν ρυθμίζεται βάσει τς δυνάμεως τς ξουσίας, λλά πάνω στήν νότητα καί γάπη πού πορρέουν πό τήν κοινή συμμετοχή στό Κυριακό σμα.

            πως δεν μποροσε ποτέ νά νιώθει Ἀπόστολος Παλος ξουσιαστής τς πίστεως τν Κορινθίων, τσι εναι δύνατο νά ασθάνεται κυρίαρχος τν πιστν καί κάθε διάδοχος τν ποστόλων. Γιατί πάρχει νας καί μόνος κύριος τῆς πίστεώς μας, ησος Χριστός. Ατός εναι ατία καί τό περιεχόμενο τς πίστεώς μας. Γιατί ατός εναι << νεργν ν μῖν καί τό θέλειν  καί τ νεργεῖν >> γιά τή σωτηρία μας (Φιλ. β΄ 13). Ατός νάβει  μέσα μας τή φλόγα τς πίστεως παντώντας στήν ζήτησή μας. σωστική πίστη δέν εναι μία όριστη συναισθηματική κατάσταση οτε μία τυπική θρησκευτικότητα λλά  σχέση ζως το πιστεύοντος μέ τόν  πιστευόμενο. πιστός δέν πιστεύει γενικά καί όριστα σέ κάποιον. Πιστεύω στό Χριστό σημαίνει: κολουθ τό Χριστό, φαρμόζω  στή ζωή μου τι ατός μοῦ φανέρωσε γιά τήν σωτηρία μου. Δέχομαι τόν Χριστό πόλυτα, πως τό νήπιο δέχεται τή μητέρα του μέ πόλυτη πιστότητα καί μπιστοσύνη.

 πως Χριστός μας προσέλαβε τόν νθρωπο, λλά χωρίς μαρτία πού δέν νήκει στή φύση το νθρώπου τό διο καί κκλησία του προσλαμβάνει τή γλώσσα το κόσμου, λλά τήν κερδίζει τήν ποφορτίζει πό τό περιεχόμενό της καί τήν κκλησιοποιεῖ. τσι, γιος Γρηγόριος Θεολόγος νοεῖ  κκλησιαστικά τόν ρο << ρχων>>. «Τοτο γάρ  ρχων εναι μοί  φαίνεται βοηθός ρετς καί νταγωνιστής κακίας». Ατή  εναι θέση καί διακονία τν πνευματικν πατέρων, νά βοηθον τούς νθρώπους στήν κατάκτηση τς ρετς καί νά πολεμον ργῳ  καί λόγῳ τήν μαρτία καί  κακία το κόσμου.