logo


 

Κήρυγμα Κυριακῆς ΙΖ΄ ἐπιστολῶν 05.10.2014

 

(Β΄ πρός Κορινθίους στ΄ 16-ζ΄1)

 

«Ἡ Σωτήριος Ἔξοδος»

 

 

    Προξενεῖ πράγματι μεγάλη ἐντύπωση ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε ». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπαναλαμβάνει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη καί συμβουλεύει τούς Κορινθίους καί κατ’ ἐπέκτασιν ὅλους ἐμᾶς, νά ἀποχωρισθοῦν καί νά μήν ἔχουν καμία σχέση μέ τόν κόσμο, μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ὁ λόγος αὐτός ἄν δέν ἀναλυθεῖ θεολογικά, ἴσως εἶναι καί παρεξηγήσιμος γι’ αὐτό σήμερα θά ἀσχοληθοῦμε μέ αὐτόν.

 

    Κάνοντας μία ἀναδρομή στούς χριστιανικούς αἰῶνες, διαπιστώνει κανείς ὅτι ποτέ ὁ χριστιανισμός δέν δίδασκε τήν μισαλλοδοξία. Καί ποτέ δέν ἀπηγόρευσε ἤ δέν ἀπέφυγε τόν διάλογο μέ τούς κακούς καί τούς ἀντιφρονοῦντας. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας συναναστρέφονταν τούς ἁμαρτωλούς καί συζητοῦσε μαζί τους μέ σκοπό τήν σωτηρία τους. Καί βασική ἀρχή Του ἦταν ὅτι αὐτόν πού εἶχε πληγωθεῖ ἀπό τήν ἠθική πτώση ὀφείλουμε νά τόν θεραπεύσουμε καί νά τόν περιποιηθοῦμε ὅσο μποροῦμε ἀρκεῖ βεβαίως νά τό ἐπιθυμεῖ καί ὁ ἴδιος. Κατά συνέπεια ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού ἀναφέραμε στήν ἀρχή δέν μπορεῖ νά ἔχει οὔτε μισαλλόδοξο οὔτε ἀντικοινωνικό νόημα, ὅταν μάλιστα αὐτός πού τόν εἶπε δέν ὑπῆρξε ἕνας τυχαῖος ἱεραπόστολος, ἀλλά μέγιστος κοινωνικός ἐργάτης. Ἡ βαθύτερη ἔννοια αὐτοῦ τοῦ ἀποστολικοῦ λόγου εἶναι πώς ὀφείλουμε οἱ χριστιανοί χωρίς νά ἀπομακρυνθοῦμε τοπικά ἀπό τήν κοινωνία νά βγοῦμε τροπικά ἀπό ὅ, τι κακό καί ἁμαρτωλό περιέχει καί νά ζήσουμε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους χωρίς νά ἐπηρεαζόμαστε ἀπό τόν ἁμαρτωλό τρόπο τῆς ζωῆς τους. Μέ ἄλλα λόγια ὀφείλουμε νά ἀποτελοῦμε μέ τήν «ἔξοδο» μας αὐτή μία μαρτυρία τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος καί ταυτόχρονα μία διαμαρτυρία γιά τήν κυριαρχία τοῦ κακοῦ στόν κόσμο.

 

    Ὁ κίνδυνος τοῦ νά προσαρμοσθοῦμε σιγά – σιγά πρός τόν κόσμο καί τήν νοοτροπία του εἶναι μεγάλος. Μιά κι ὁ χριστιανισμός ἦλθε νά ἀνατρέψει τό βασίλειο τῆς ἁμαρτίας καί νά ἐγκαθιδρύσει μία νέα ἠθική τάξη στήν κοινωνία. Ἀπό τότε ἕνας ἀκήρυκτος μά ἀδυσώπητος πόλεμος ὑπάρχει ἀνάμεσα στά δύο συστήματα ζωῆς στό κράτος τοῦ Θεοῦ καί στό κράτος τοῦ διαβόλου. Τό ἕνα εἶναι φῶς, τό ἄλλο σκότος.

 

    Γι’ αὐτό ἡ μάχη, διεξάγεται μέ πολύ πείσμα μέχρι τήν τελική νίκη. Κάθε παραχώρηση ἐκ μέρους μας πρός τίς κοσμικές τάσεις, πού βρίσκονται μακριά ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, συνιστᾶ ὑποχώρηση μέ ἀπροσμέτρητες συνέπειες γιά τήν τελική ἔκβαση τοῦ ἀτομικοῦ καί προσωπικοῦ μας ἀγώνα. Καί τό τίμημα τῆς ἥττας μας εἶναι ὁ ψυχικός μας θάνατος, πού κρύβεται πίσω ἀπό τίς δῆθεν προοδευτικές ἐξελίξεις πού ὁ κόσμος ὑψώνει σά γοητευτικό λάβαρο γιά νά κερδίσει τούς ἀφελεῖς.

 

    Ἀπό ὅσα εἴπαμε μποροῦμε νά βγάλουμε τό συμπέρασμα πώς ὄχι μόνο μποροῦμε, ἀλλ’ ὅτι ἐπιβάλλεται νά μείνουμε στίς ἐπάλξεις πού μᾶς ἔταξε ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ μέσα στόν κόσμο γιά νά ἀγωνισθοῦμε κατά τοῦ κακοῦ. Μᾶς κυριεύει ἡ πλήξη καί ἡ ἀκηδία καθώς βλέπουμε τήν κακία νά ὑψώνει θρασεία τήν κεφαλή καί νά διεκδικεῖ μέ παντοδυναμία κυριαρχία στόν κόσμο. Δέν ὑπάρχει ὅμως μεγαλύτερη ἀπαντοχή καί θελκτικώτερη ἐλπίδα ἀπό τό νά βλέπουμε πώς δέν ἔλειψαν καί στίς πονηρές τοῦτες ἡμέρες οἱ καλοί ἀγωνιστές πού μέ τήν ζωή καί τό παράδειγμά τους δείχνουν πώς ἔμειναν ἀμόλυντοι ἀπό τό δηλητήριο τοῦ κακοῦ καί στέκουν ψηλά φυλάγοντας τίς Θερμοπῦλες τους. Σάν βλέπει κανείς τέτοιους ἀνθρώπους καρδιοπιάνεται καί παίρνει δυνάμεις γιά νά συνεχίσει αὐτόν τόν τόσο σκληρό καί τόσο ἱκανοποιητικό ἀγῶνα πού χαρίζει βαθειά συγκλονιστικές ἐμπειρίες στόν ἄνθρωπο.

 

    Σήμερα ὁ κόσμος δέν νομίζω νά ἔχει ἀπό τίποτε ἄλλο μεγαλύτερη ἀνάγκη, παρά ἀπό φωτισμένους ἀνθρώπους, πού ἡ ζωή τους εἶναι κήρυγμα ἐναντίον τοῦ κακοῦ.

 

    Ἡ παρουσία τέτοιων ἀνθρώπων ἀλλάζει κάπως τό βαρύ σκηνικό τῆς ἀνομίας καί κραυγάζει σέ ὅσους ἔχουν τήν δύναμη ν’ ἀκοῦνε τά μηνύματα αὐτά, πώς ὁ δρόμος τῆς ἀρετῆς περπατιέται, ἔστω ἀπό λίγους μέ δύναμη καί ἡρωϊσμό. Ἔτσι τό μεγάλο βάρος τοῦ καθήκοντος πέφτει στούς ὤμους τῶν χριστιανῶν πού ἔχοντας συνειδητοποιήσει τόν ἀναγεννητικό τους ρόλο μέσα στόν κόσμο, μάχονται γιά τήν δημιουργία τῶν προϋποθέσεων ἐκείνων, πού θά θεμελιώσουν τήν νέα κτίση τοῦ Χριστοῦ!

 

    Τό ἔργο αὐτό εἶναι ἀπό τά πιό δύσκολα. Οἱ πειρασμοί γιά συσχηματισμό καί ὑποχώρηση εἶναι μεγάλοι. Καί ἡ πλανεύτρα ἁμαρτία, τέρας πολυκέφαλο μά καί τόσο γοητευτικό γεμίζει τά μυαλά μας μέ παραζάλη. Τό νά μένεις στό κόσμο καί νά μήν παρασύρεσαι ἀπό τόν κόσμο αὐτό εἶναι ἀληθινός ἡρωϊσμός. Αὐτοί πού τό κατορθώνουν ἔχουν ἀποδείξει πώς δέν ὑπέκυψαν, μά κράτησαν ψηλά τό κεφάλι τους καί καταξίωσαν τήν πίστη τους. Κι ἄν γιά ὅλες τίς ἐποχές εἶναι δύσκολη αὐτή ἡ «ἔξοδος» γιά τήν δική μας σημερινή ἐποχή ἔχει καταστεῖ σωστός ἄθλος πού λίγοι μποροῦν νά τόν ἀποτολμήσουν. Μά σήμερα πάλι, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά ζητάει ὁ κόσμος αὐτόν τόν ἡρωϊσμό γιατί μόνο οἱ ἀντιστασιακοί τοῦ κακοῦ μποροῦν νά τόν σώσουν ἀπό τό κατήφορο καί νά τοῦ ἐξασφαλίσουν σωστή πορεία.

 

    Μακάρι νά ἀνελάμβαναν οἱ χριστιανοί σήμερα αὐτό τόν ρόλο. Τό περίεργο εἶναι πώς ἡ ἄρνηση ἐκ μέρους τους τοῦ κόσμου τῆς κακίας θά ὁδηγοῦσε στήν θέση τῆς προσφορᾶς τοῦ καλοῦ. Καί στήν ἐπιβίωση τοῦ κόσμου τῆς ἀρετῆς.