Κήρυγμα Κυριακῆς 19.10.2014
«Ἡ ἀσθένεια εὐεργετική στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου»
Εἶναι γνωστό τοῖς πᾶσι ὅτι τόν Ἀπόστολο Παῦλο τόν ἐβασάνιζε μία ἀσθένεια, μία ἀρρώστια, ὅπως ἄλλωστε καί ὁ ἴδιος τό ὁμολογεῖ καί θά ἀκούσουμε κατά τό αὐριανό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα. Ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει καί λέγει ὅτι «ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατάν» (Β΄ Κορ. ιβ΄ 7), βεβαίως ὅμως συμπληρώνει ὅτι ὁ «σκόλοψ» αὐτός ἦταν εὐεργετικός γιά τόν ἴδιο, γιατί τόν ἐμπόδιζε ἀπό τήν ἔπαρση καί τόν ἐγωϊσμό, πού θανατώνει τήν ψυχή. «Ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι» ἔτσι ἐκφράζεται ὁ μέγας Παῦλος γιά τήν ἀσθένεια, κάτι πού ἐμεῖς δύσκολα λέμε ἕως καί καθόλου.
Ἴσως νά φαίνεται κάπως περίεργη αὐτή ἡ σύνδεση, σέ σχέση αἰτίου καί ἀποτελέσματος, μεταξύ ἑνός κακοῦ πού εἶναι ἡ ἀσθένεια καί ἑνός καλοῦ πού εἶναι ἡ ἀποφυγή τοῦ ἐγωϊσμοῦ. Ὡστόσο ὅσο θεωρητικά ὅσο καί πρακτικά ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἀλήθεια αὐτῆς τῆς σχέσεως σέ συνδυασμό βέβαια μέ τά ὑποκειμενικά δεδομένα τοῦ καθενός μας. Αὐτό τό τελευταῖο ἔχει σημασία γιατί, ὅπως καί ἄλλοτε εἴπαμε, ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως τῶν καταστάσεων πού μᾶς συμβαίνουν ἐξαρτᾶται, σέ μεγάλο βαθμό ἀπό τήν προσωπική μας τοποθέτηση ἀπέναντι στήν προηγούμενη σχέση. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι συμφωνοῦν στήν ἐπιθυμία νά μήν δέχωνται ἐπισκέψεις πού φέρουν μαζί τους πόνο καί ὀδύνη. Δέν εἶναι ὅμως ὅλα τέτοιες ἐπισκέψεις οὔτε στήν μέθοδο πού χρειάζεται γιά τήν ἀντιμετώπισή τους. Δέν θά ἀσχοληθοῦμε ἐδῶ μέ τό πρόβλημα πού ἐξετάζει τήν προέλευση τοῦ κακοῦ στόν κόσμο. Μᾶς ἀρκεῖ ἡ ἀντικειμενική διαπίστωση πού ὑπάρχει τό κακό διάχυτο δίπλα μας καί πολλές φορές καί μέσα μας. Ὅσο ἑτοιμότεροι βρεθοῦμε γιά νά προσαρμοσθοῦμε στήν πραγματικότητα αὐτή, τόσο πιό κερδισμένοι θά εἴμαστε. Ἐκεῖνο πού μᾶς χρειάζεται σήμερα εἶναι νά μελετήσουμε τό χριστιανικό παράδοξο πού ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος ἀλλοῦ μᾶς λέγει: «Ὅταν ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμί» γιατί σ΄ αὐτό κρύβεται ἡ μυστική δύναμη πού ξεπηγάζει μέσα ἀπό τίς θλίψεις καί καθιστᾶ τήν παρουσία τους γόνιμη καί εὐεργετική. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι εἶναι πολύ δύσκολες γιά ὅλους μας οἱ στιγμές πού δεχόμαστε μία ἐπίσκεψη «ἐν ράβδῳ». Κι αὐτός ἀκόμη ὁ μεγάλος Παῦλος μέ τόν ἀσύγκριτο σέ δυναμισμό χαρακτήρα του καί μέ τίς τεράστιες πνευματικές δυνατότητες ἔνοιωσε τήν ἀνάγκη νά ἀποβάλλει τό φορτίο τοῦ πόνου. Γι’ αὐτό καί ζήτησε ἀπό τόν Θεό τήν ἀπαλλαγή του. Θέση καθαρά ἀνθρώπινη καί καλοδεχούμενη. Δέν μᾶς ἀπαγορεύεται νά ζητᾶμε αὐτή μας τήν ἀπαλλαγή. Καί ὁ Κύριος ὡς ἄνθρωπος τήν ζήτησε λίγο πρίν τό μαρτύριό του. Ὅμως ὅταν ἡ βουλή τοῦ Θεοῦ εἶναι διαφορετική ἀπ’ τήν δική μας, ξεπροβάλλει μπροστά μας τό καθῆκον τῆς ὑποταγῆς στό θεῖο θέλημα, ὄχι τόσο διά λόγους, θά λέγαμε, πειθαρχίας ὅσο γιατί μᾶς χρειάζεται νά γευθοῦμε τίς ὠφέλειες πού χαρίζει στόν ὅλο ἄνθρωπο ἡ θλίψη. Συχνά ὁ Θεός ἀπό τήν πίκρα τῶν κακῶν πού μᾶς βρίσκουν βγάζει τήν γλυκύτητα τῶν καλῶν πού ἀκολουθοῦν. Ὅταν θλιβόμαστε ζοῦμε σέ μία εἰδική ἀτμόσφαιρα, πού μᾶς συγκλονίζει ἐνῶ ταυτόχρονα ἀναδεικνύει τεράστιες κρυμμένες ψυχικές δυνάμεις μέσα μας. Μέ τήν δύναμή τους καί μέ τήν χάρη πού ὁ Θεός προσφέρει, γινόμαστε τότε ἄλλοι ἄνθρωποι, βλέπουμε ἀπό ἕνα τελείως διαφορετικό πρῖσμα τόν κόσμο, ὁδηγούμαστε στήν ἀληθινή φιλοσοφία τῆς ζωῆς, παίρνουμε γεύση τῶν ἀληθινῶν διαστάσεων τοῦ εἶναι μας, παύουμε νά ζοῦμε μέ ψευδαισθήσεις καί προσγειωνόμαστε ὁμαλά καί κυρίως νοιώθουμε τήν ἀναγκαιότητα τῆς δυναμικῆς σχέσεως πού πρέπει νά μᾶς συνδέει μέ τόν οὐρανό, πρᾶγμα πού ἀποτελεῖ τό μεγαλύτερο κέρδος μας. Αὐτό τό ἔχει κατανοήσει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὥστε ἔφθανε στό σημεῖο νά διακηρύσσει ὅτι εὐφραίνεται καί χαίρεται ὅταν ἀρρωσταίνει, ὅταν βρίσκεται σέ ἀνάγκη, σέ διωγμούς, σέ στεναχώριες. «Εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις, ἐν ὕβρεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν διωγμοῖς, ἐν στενοχωρίαις, ὑπὲρ Χριστοῦ· ὅταν γὰρ ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι» (Β΄ Κορ. ιβ΄ 10).
Ἡ πείρα τοῦ πόνου χαρίζει στόν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν τήν αἴσθηση τῆς θείας δυνάμεως καί ἡ ἀντιμετώπιση τῆς δικῆς τους ἀδυναμίας στό χῶρο τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ, τόν καθιστοῦσε μέτοχο μιᾶς ἀληθινῆς θείας δωρεᾶς πού δέν μποροῦσε νά ἀντικατασταθεῖ μέ τίποτε. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σήμερα μέ τούς ἀνθρώπους πού ἔχουν μάθει νά ἀντλοῦν ἀπό τίς θλίψεις πνευματικά ὠφέλη.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πιστεύουν στήν ἀγάπη καί στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί συμπεριφέρονται ἀνάλογα, ὄχι γιατί δέν μποροῦν τίποτε ἄλλο νά κάνουν ἀλλά γιατί εἶναι βέβαιο πώς πίσω ἀπό κάθε τι πού τούς συμβαίνει κρύβεται ὁ δάκτυλος τοῦ Θεοῦ πού κατευθύνει τήν ἱστορία καί καθορίζει τά πάντα. Ἔτσι, ἐξηγεῖται γιατί ἔπειτα ἀπό τίς ἐμπειρίες αὐτές ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε πώς ὅταν ἀσθενεῖ καί θλίβεται τότε νοιώθει νά εἶναι δυνατός. Αὐτό τό νόημα πώς τό καμίνι τῶν θλίψεων ἐξασφαλίζει στόν ἄνθρωπο τήν αὐτοσυνειδησία του, γυμνάζει τήν θέληση καί πρό πάντων χαρίζει τήν θεία χάρη. Ὅσο περισσότερο αἰσθανόμαστε τήν ἀδυναμία μας, στόν καιρό τοῦ πειρασμοῦ, τόσο περισσότερο ἑτοιμαζόμαστε γιά νά δεχθοῦμε τοῦ Κυρίου τήν ἐνίσχυση καί σέ τελευταία ἀνάλυση μετέχουμε σ’ αὐτή. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καυχιόταν γιά τίς ἀσθένειές του.
Ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀδελφοί μου, ἤξεραν τήν πνευματική ἀξία τῶν διαφόρων «σκολόπων» στήν ζωή τους, θά εὕρισκαν καί τήν δύναμη γιά νά τούς ὑπομείνουν.
