logo


Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ- 1 Μαΐου 2016)

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

 

«Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὦδε»

(Μάρκου 16, 61)

 

 

Ἀναστήθηκε δέν εἶναι ἐδῶ, ἀναγγέλλει ὁ λευκοφόρος Ἄγγελος. «Εἴδαμε τόν Κύριον», βεβαιώνουν οἱ Μαθητές. «Μᾶς φανερώθηκε ὁ Ἰησοῦς» λένε οἱ γυναῖκες. «Χριστός ἀνέστη» ἐπαναλαμβάνουν μύρια στόματα.

 

Ἡ πλάκα τοῦ  τάφου δέν μπόρεσε νά κρατήσει φυλακισμένο τόν ἀρχηγό τῆς ζωῆς, τόν πρωτότοκο τῶν ἀναστημένων, τό φῶς τοῦ  κόσμου. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀνάσταση, ἡ ζωή, τό φῶς, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἐνσάρκωση τῆς Ἀλήθειας. Καί ἡ Ἀλήθεια οὔτε ἁλυσσοδένεται, οὔτε θανατώνεται, οὔτε ἔχει γιά κατοικία Της τάφους, ἀλλά τούς αἰθέρες, τόν οὐρανό.

 

Σήμερα κατατροπώθηκε ὁ Ἅδης καί ἐπαληθεύθηκε ὁ προφητικός λόγος :

 

«Στείλε τίς συμφορές σου θάνατε· δείξε τήν δύναμή σου Ἄδη! Ἐξαφανίσθηκε ἡ συμπόνια ἀπό τά μάτια μου» [1] καί

 

«Ὁ θάνατος φανίστηκε· νίκη εναι πλήρης! Θάνατε, πο εναι τό κεντρί τς δύναμής σου; δη, πο εναι νίκη σου;»[2] πανηγυρίζει ὁ ἀποστολικός λόγος.

 

Νικήθηκε ὁ θάνατος γιατί ἡ ζωή καί ἡ ἀγάπη φάνηκαν πολύ πιό δυνατές ἀπό τό θάνατο. «Πραγματικά ἀναστήθηκε ὁ Κύριος»[3] μαρτυροῦν οἱ Ἀπόστολσι. Τόν εἴδαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι λέγνε. Τόν εἶδαν οἱ Γυναῖκες, πού πῆγαν στόν τάφο νά ἀλείψουν τό σῶμα Του μέ τά μύρα τῆς ἀγάπης τους, Τόν εἶδαν δυό Μαθητές, πού πήγαιναν στούς Ἐμμαούς.

 

Χαροποιά καί εὐφρόσυνα ἀνατέλλει ἡ ἡμέρα τοῦ  Πάσχα. Οἱ καμπάνες ἀναγγέλλουν χαρμόσυνα τήν ἀνάσταση τοῦ  Κυρίου. Ἡ φύση σκορπᾶ πλουσιοπάροχα τά πρῶτα χαμόγελα τῆς Ἀνοίξεως καί τό ξύπνημα τῆς ζωῆς συμπίπτει μέ τήν ἔγερση τοῦ  Κυρίου. Ὅλα συμβάλλουν στό μεγαλεῖο τῆς ἑορτῆς αὐτῆς, γιατί εἶναι πραγματικά ἡμέρα θριάμβου καί ἐλπίδας.

 

1. Ἡμέρα θριάμβου.

 

Τό Πάσχα εἶναι ἡ δημοσία πανήγυρη μίας μεγάλης καί ὑπέροχης νίκης. Ὁ θρίαμβος ἀπό μία μεγάλη μάχη πού νικήθηκαν προαιώνιοι ἐχθροί τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὁ Ἰησοῦς ἀντιμετώπισε τίς καταχθόνιες δυνάμεις τοῦ  μίσους καί τῆς κακίας. Ἀναμετρήθηκε μαζί τους. Γιά μία στιγμή φάνηκε ὅτι νικήθηκε ἀπ’ αὐτές καί ὅτι τό ἀπολυτρωτικό ἔργο Του πῆγε στά χαμένα. Πέθανε βέβαια σάν ἥρωας καί κέρδισε τήν μεγαλύτερη νίκη. Ὅταν τό πανάγιο Σῶμα Του κλείστηκε μέ τήν παγερή πλάκα τοῦ  τάφου, ὅλοι νόμισαν ὅτι τό ργο Του τάφηκε μαζί Του.

 

Ἡ ἧττα αὐτή ἦταν φαινομενική, γιατί μέ τό θάνατό Του νίκησε τό θάνατο. Ὅταν κανείς προσφέρει στόν Θεό τίς ἀγωνίες του, τίς στενοχώριες του, τά βάσανά του, τό αἷμα του, τή ζωή του, αὐτό δέ λέγεται θάνατος, ἀλλά ζωή, νίκη, θρίαμβος. Ὅπως ὁ κόκκος τοῦ  σίτου, πού ρίχνεται στή γῆ δέν φυτρώνει ἄν δέ σαπίσει[4] ἔτσι συμβαίνει καί μέ τίς ἀξίες τῆς ζωῆς.

 

Ὁ Ἅδης καυχᾶται ὅτι κρατᾶ δέσμιο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἄρχοντες τοῦ  Λαοῦ πιστεύουν ὅτι ματαίωσαν τό ἔργο τοῦ  Ναζωραίου. Ἀπό ἀνθρώπινη φρόνηση μάλιστα σφραγίζουν τόν τάφο Του καί βάζουν φρουρά. Ὁ Θεός ὅμως δέν φυλακίζεται ἀπό σφραγίδες καί ὁπλισμένους στρατιῶτες. Ἄν ὅλα τά στρατεύματα τοῦ  κόσμου μαζί μέ τίς ἀτομικές βόμβες δέν μποροῦν νά ἐμποδίσουν τήν ἀνατολή τοῦ  ἥλιου, πόσω μᾶλλον ἀδυνατοῦν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης  «ἡ Γέννησις σου Χριστέ ο Θεός ἡμῶν, ἀνέτει­λε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως, ἐν αὐ­τῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀ­στέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν τόν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν (Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων).

 

Ὅταν ἔφθασε ἡ ὥρα τοῦ θριάμβου, προτοῦ ἀκόμα ροδίσει ἡ αὐγή, ὁ Ἴδιος ἐξῆλθε τοῦ  μνήματος ἔνδοξος νικητής

 

Μαγευτικός θρίαμβος! Οἱ Ἄγγελοι τοῦ  οὐρανοῦ κατέρχονται γιά νά παραυρεθοῦν καί νά συνγιορτάσουν. Πρῶτοι αὐτοί θά ἀναγγείλουν τήν χαρμόσυνη εἴδηση στίς ἀπαρηγόρητες γυναῖκες καί στούς φοβισμένους Μαθητές. Σέ λίγο ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός θά ἐμφανισθεῖ στά ἀγαπημένα Του πρόσωπα πού θά ἀποκτήσουν τέτοια ἀγάπη καί πίστη σ’ Αὐτόν, ὥστε καί τήν ζωή τους ἀκόμα θά θυσιάσουν γιά τή δόξα Του καί γιά νά μαρτυρήσουν ὅτι ἀληθινά ἀναστήθηκε.

 

Μέ τήν Ἀνάστασή Του στεφανώθηκε μέ δόξα καί τιμή. Ἐθριάμβευσε:

 

«ησος τούς πλησίασε καί τούς επε: « Θεός μου δωσε λη τήν ξουσία στόν ορανό καί στή γ»[5].

 

«Ἀφαίρεσε τή δύναμη πού εχαν ο δαιμονικές ρχές καί ξουσίες καί τίς διαπόμπεψε, σέρνοντάς τις νικημένες στό θρίαμβο το σταυρο το Χριστο»[6].

 

«Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ἀνέβασε πολύ ψηλά καί τοῦ χάρισε τό ὄνομα πού εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα τά ὀνόματα. Κι ἔτσι, στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ὅλα τά ἐπουράνια, τά ἐπίγεια καί τά ὑποχθόνια θά προσκυνήσουν, καί κάθε γλώσσα θά ὁμολογήσει ὅτι Κύριος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά νά δοξάζεται ἔτσι ὁ Θεός Πατέρας»[7].

 

Πόσο εἶναι διαφορετική ἡ σημερινή ἡμέρα ἀπό τίς περασμένες! Πρῶτα εἴχαμε ταπεινώσεις, ραπίσματα, ἐμπτυσμούς, μαστιγώσεις, σταύρωση, τώρα δόξα, τιμή, ζωή, ἀνάσταση, θρίαβμο. «Ποῦ σου θάνατε τό νῖκος, ποῦ σου Ἅδη τό κέντρον;»[8] ἀναφωνεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος Πᾶνε οἱ πληγές. Πᾶνε οἱ ἀγῶνες. Πᾶνε οἱ ἐχθροί. Οἱ πληγές γίνονται φωτεινά ἀστέρια. Οἱ ἀγῶνες, στεφάνωμα. Οἱ ἐχθροί, πιστοί ὀπαδοί.

 

Ἐκεῖνο, πού κορυφώνει τό σημερινό θρίαμβο, εἶναι ἡ βεβαιότητα, ὅτι εἶναι παντοτινός καί ἀκατάλυτος. Οἱ θρίαμβοι τῶν ἀνθρώπων εἶναι σύντομοι. Συχνά τήν ἀποθέωση τήν διαδέχεται ἡ ταπείνωση. Πρῶτα ἡ ἄνοδος στό ναό τῆς δόξας, ὕστερα ἡ πορεία στόν τάφο.

 

Ὁ θρίαμβος τοῦ  Χριστοῦ  εἶναι διαφορετικός. Ὅταν βγῆκε ἀπό τήν προαιώνια δόξα Του γιά νά κατεβεῖ στήν ἐκμηδένιση τῆς γῆς κι ὅταν ἄφησε τή ζωή γιά νά μπεῖ στόν τάφο, αὐτό ἦταν προσωρινό καί παροδικό. Ἐπεσήμανε στούς Μαθητές Του πού συνεπορεύοντο τήν ἡμέρα τῆς ἐγέρσεώς Του ὅτι μ’ αὐτά πού ἔπαθε δοξάσθηκε :

 

« Αὐτά δέν ἔπρεπε νά πάθει ὁ Μεσσίας καί νά δοξαστεῖ;»[9].

 

Σήμερα εἰσέρχεται στή δόξα Του γιά νά μείνει παντοτινά δοξασμένος καί τιμημένος. «Ξέρουμε λλωστε καλά πώς ναστημένος Χριστός δέν εναι πιά πόδουλος στό θάνατο, γιατί θάνατος δέν τόν ξουσιάζει πιά»[10]. Ἔγινε λύτρο τοῦ  κόσμου καί κέρδισε τίς ψυχές ὅλων τῶν πιστῶν. Αὐτός εἶναι ὁ θρίαμβός Του.

 

«Χάρη σ’ ατόν μως σες βρίσκεστε μέσα στήν πίστη το ησο Χριστο, κείνου πού γινε πό τό Θεό σοφία δική μας καί δικαίωση καί ξαγιασμός καί πολύτρωση»[11].

 

2. Ἡμέρα ἐλπίδος.

 

Διερωτόμαστε γιατί τήν ἡμέρα τοῦ  Πάσχα, αἰσθανόμαστε μία ἀνείπωτη ἀνακούφιση, πού γεμίζει τήν καρδιά μας καί ἕνα θεῖο ἄρωμα, πού μυρώνει τή ζωή μας. Γιατί μᾶς κατέχει τόση χαρά καί αἰσιοδοξία; Γιατί αὐτό τό ζωντανό σκίρτημα; Εἶναι γιατί σήμερα θριαμβεύει τό δίκαιο καί στεφανώνεται ἡ θυσία. Εἶναι, γιατί ἡ ἀνάσταση τοῦ  Χριστοῦ  εἶναι γιά μᾶς ἀθάνατη ἐλπίδα ζωῆς.

 

Ἀγαπᾶμε τήν ζωή πού εἶναι τό μεγαλύτερο ἄγαθο, πού κατέχουμε. Κανένας δέν τήν θυσιάζει θεληματικά καί μέ εὐχαρίστηση. Ὅποιος ἔχει τήν ζωή θέλει νά τήν διατηρήσει. Κι ὅμως ἔρχεται καθημερινά ὁ πικρός θάνατος νά ἐπεκτείνει τό βασίλειό του σέ πολλές ὑπαρξεις, σέ τόσα ἀγαπημένα πρόσωπα.

 

Σ’ ὅσους ρωτοῦν αὐτοί πού κοιμοῦνται στά μνήματα δέν θά ξυπνήσουν ποτέ; Σοβαρό ἐρώτημα. Τό Πάσχα δίνει τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό. Εἴχαμε ἕνα τάφο. Χθές ἕνας νεκρός κλείσθηκε μέσα. Σήμερα ἀναστήθηκε. Ὁ καθένας μπορεῖ νά πιστοποιήσει ὅτι εἶναι κενός ὁ τάφος. Χθές ὁ Χριστός νεκρός καί φαινομενικά νικημένος κλείσθηκε στόν τάφο. Σήμερα ἀνασταίνεται ἀφήνοντας τά ὀθόνια καί τήν σινδόνα, πού ἦταν τυλιγμένος. Τό ἔνδοξο σῶμα Του σήκωσε τήν πλάκα, πού ἤθελε νά Τόν κρατήσει κλεισμένο, καί ἀναπήδησε ἀπό τόν τάφο, ὅπως ὁ ἥλιος ἀπό τά σκότη τῆς νύχτας. Ἀπό τά δοξασμένα χείλη Του ἀκούστηκε ὁ ἐπινίκιος ὕμνος. «Ἐγώ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή»[12].

 

Ὁ τάφος εἶναι κενός, ἄλλα εἶναι κενός καί γιά ἄλλους σκοπούς. Δέν εἶναι κενός μόνο γιά τό Χριστό, ἀλλά καί γιά τούς ἄνθρωπους, πού ἀναστηθήκανε μαζί Του. Ὁ Χριστός σάν ἔνδοξος τροπαιοφόρος νικητής πῆρε μαζί Του στή θριαμευτική ἄνοδό Του ἀπό τόν Ἅδη, ὅλους τούς συναγωνιστές του.

 

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πού πέθαναν μέ τόν Ἀδάμ, ἀναστήθηκαν μέ τό Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Πρωτότοκος τῶν ἀναπαυμένων ἀδελφῶν. Βαδίζει πρῶτος κι  ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε. Εἶναι ὁ μεγάλος πρωτοπόρος τῆς ζωῆς.

 

Πῶς μποροῦμε ν’ ἀγνοήσουμε τό θρίαμβο καί τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως, πού ἀναγγέλλουν χαρμόσυνα οἱ καμπάνες, πού ψάλλουν ἔνδοξα οἱ Ἄγγελοι στόν οὐρανό καί πού δοξολογεῖ μεγαλόπρεπα ἡ Ἐκκλησία στή γῆ;

 



[1] «Ποῦ ἡ δίκη σου, θάνατε; ποῦ τὸ κέντρον σου, ᾅδη; παράκλησις κέκρυπται ἀπὸ ὀφθαλμῶν μου» Ὠσηέ ιγ΄ 14.

[2] «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;» Πρός Κορινθίους Α΄ ιε΄ 54-55.

[3] Λουκᾶ κδ΄ 34.

[4] Ἰωάννου ιβ΄ 24.

[5] «Καὶ προσελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» Ματθαίου κη΄ 18.

[6] «Ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας ἐδειγμάτισεν ἐν παρρησίᾳ, θριαμβεύσας αὐτοὺς ἐν αὐτῷ» Πρός Κολοσσαεῖς β΄, 15.

[7] «Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» Πρός Φιλιππησίους β΄, 9-11.

[8] Πρός Κορινθίους Α΄ ιε΄ 55.

[9] « Οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ» Λουκᾶ κδ΄ 26.

[10] «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ  οὐκέτι κυριεύει» Πρός Ρωμαίους στ΄, 9.

[11] «Ἐξ αὐτοῦ δὲ ὑμεῖς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, ὃς ἐγενήθη ἡμῖν σοφία ἀπὸ Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καὶ ἁγιασμὸς καὶ ἀπολύτρωσις» Πρός Κορινθίους Α΄ α΄, 30.

[12] Ἰωάννου ια΄, 25.