Twitter

 Ὁ Χριστός ζεῖ μαζί μας καί μέσα μας

(ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ-9 Ἰουνίου 2016)

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

«Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμὶ ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»

                                                                                                                                     (Ματθαίου κη΄, 20)

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός πρίν ἀνέλθει ἔνδοξος στόν οὐρανό καί ἐπιστρέψει θριαμβευτής στόν πατρικό κόλπο, δηλαδή στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα «ὅθεν ἐξῆλθε»[1] συνανυψώνοντας στόν οὐρανό τό γένος τῶν ἀνθρώπων, πρίν χωρισθεῖ ἀπό τούς Μαθητές Του καί Ἀποστόλους τούς διαβεβαίωσε, ὅτι θά βρίσκεται πάντα μαζί τους ἕως τήν συντέλεια τοῦ κόσμου.

Αὐτή τήν ὑπόσχεση τῆς παρουσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ βιώνουν οἱ πιστοί μέ τούς ἑξῆς τρόπους:  

α΄. Παρών στίς συνάξεις τῶν πιστῶν πού γίνονται στό ὄνομά Του

Ὁ Χριστός εἶναι παρών στίς συνάξεις τῶν πιστῶν, ὅπως ὁ Ἴδιος δήλωσε «γιατί ὅπου εἶναι συναγμένοι δύο ἤ τρεῖς στό ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι κι ἐγώ ἀνάμεσά τους»[2].

Ὅταν οἱ πιστοί συνέρχονται στό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά νά προσευχηθοῦν, γιά νά διδαχθοῦν τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά μελετήσουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἁγιασθοῦν ἀπό τήν θεία Χάρη, τότε ἀνάμεσά τους βρίσκεται καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός γίνεται τό κέντρο τῆς συνάξεως. Ἡ συνάθροιση τῶν πιστῶν δέν θεωρεῖται, ὅτι εἶναι μία συνηθισμένη συγκέντρωση ἀνθρώπων πού ἐξυπηρετεῖ κάποιο σκοπό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἑνώνει τούς πιστούς. Ὁ καθένας πιστός συνδέεται μέ τόν Χριστό καί μέ τούς ἀδελφούς του. Ὅλοι μαζί ἀπαρτίζουν τό ὁρατό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, «ἔτσι κι ἐμεῖς ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα, ἄν καί εἴμαστε πολλοί»[3].

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἐκκλησιαστής, Αὐτός δηλαδή πού προσκαλεῖ στήν Ἐκκλησία καί μετατρέπει τούς ἀνθρώπους σέ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πού δοξάζουν μέ τήν πίστη τους καί τήν ἀρετή τους τόν Θεό Πατέρα.

* * * * *

β΄. Ὁ Χριστός εἶναι παρών μέ τό εὐχαριστιακό Σῶμα καί Αἷμα Του.

Ὅταν τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία ὁ Χριστός ζεῖ μυστηριακά γιά τούς πιστούς πού συγκεντρώθηκαν σ’ ἕνα συγκεκριμένο τόπο τήν «Ἐνορία» καί σέ συγκεκριμένο χρόνο.

Σέ κάθε θεία Λειτουργία ὁ Χριστός γεννιέται, βαπτίζεται, διδάσκει, θεραπεύει, εὐλογεῖ, ἁγιάζει τούς πιστούς, συλλαμβάνεται, δικάζεται, σταυρώνεται, πεθαίνει, ἀνασταίνεται καί ἀναλαμβάνεται στούς οὐρανούς, δοξάζεται ἀπό τόν ἐπουράνιο Θεό Πατέρα καί προσφέρεται σέ κοινωνία μέ τούς πιστούς Του πού τρώγουν τό Σῶμα καί πίνουν τό Αἷμα Του. Μέ τήν θεία Κοινωνία ἑνώνεται μέ τούς πιστούς Του γιά νά τούς μεταδώσει τά θεῖα ἰδιώματά Του νά ἁγιασθοῦν λαμβάνοντας ἄφεση ἁμαρτιῶν, νά γίνουν υἱοί Θεοῦ κατά χάρη, νά κληρονομήσουν μαζί Του τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ Πατέρα νά γίνουν «συμπολῖτες τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ»[4], νά γίνουν ἄφθαρτοι καί ἀθάνατοι.

Μέ αὐτή τήν παρουσία ὁ Χριστός χαρίζει τήν ἁγιότητα, τήν ἀθανασία τήν αἰώνια δόξα. Οἱ πιστοί προγεύονται τά θεῖα αὐτά δωρήματα. Ὅταν τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία κοινωνοῦν τοῦ Ἁγίου Σώματός Του καί τοῦ Τιμίου Αἵματός Του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» (κάθαρση καί ἁγιότητα) «καί ζωήν τήν αἰώνιον» (ἀφθαρσία καί ἀθανασία).

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν ἐμπειρία τῆς κοινωνίας μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό στήν παρούσα ζωή χαρακτηρίζει ὡς γνώση ἀτελῆ καί μερική. Στήν μέλλουσα ζωή θά ἀποκαλυφθεῖ τέλεια ἡ ἀλήθεια:

     « Γιατί καί ἡ γνώση μας καί ἡ προφητεία μας περιορίζονται μονάχα σ’ ἕνα μέρος τῆς ἀλήθειας. Ὅταν ὅμως τό τέλειο πού περιμένουμε θά ρθεῖ, τότε τό μερικό θά πάψει νά ὑπάρχει. Μικρό παιδί ὅταν ἤμουν, σάν μικρό παιδί μιλοῦσα, αἰσθανόμουν καί σκεφτόμουν. Ἄντρας πιά ὅταν ἔγινα, κατήργησα τούς τρόπους τοῦ μικροῦ παιδιοῦ. Ἀλήθεια τώρα βλέπουμε τά πράγματα θαμπά, σάν μέσα ἀπό μεταλλικό καθρέφτη· τότε ὅμως πρόσωπο μέ πρόσωπο θά δοῦμε τό Θεό. Τώρα γνωρίζω μόνο ἕνα μέρος, τότε ὅμως θά γνωρίσω μέ πληρότητα, ὅπως καί ὁ Θεός μ’ ἔχει γνωρίσει. Θά μείνουν τελικά γιά πάντα αὐτά τά τρία: ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα κι ἡ ἀγάπη. Καί ἀπ’ αὐτά, τό πιό σπουδαῖο εἶναι ἡ ἀγάπη»[5].

Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφερόμενος στήν ἀποκάλυψη τῆς τελειότητας ὅσων ζοῦν ἐν Χριστῷ ὡς τέκνα Θεοῦ γράφει:

«Ἀγαπητοί μου, τώρα εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ. Τί πρόκειται νά γίνουμε στό μέλλον δέν ἔχει ἀκόμη φανερωθεῖ. Ξέρουμε ὅμως πώς ὅταν ὁ Χριστός φανερωθεῖ στή δευτέρα παρουσία του, θά γίνουμε ὅμοιοι μ’ αὐτόν, γιατί θά τόν δοῦμε ὅπως πραγματικά εἶναι »[6].

  * * * * *

γ. Παρών ὅταν τηροῦνται οἱ ἐντολές Του

Ἕνας ἐπίσης θαυμαστός τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ Χριστός βρίσκεται μέσα μας εἶναι αὐτός πού εἶπε στούς Μαθητές Του:

«Ὅποιος μέ ἀγαπάει», θά τηρήσει τό λόγο μου. Κι ὁ Πατέρας μου θά τόν ἀγαπήσει, καί θά ἔρθουμε σ’ αὐτόν καί θά κατοικήσουμε μαζί του»[7].

Ἡ ἀγάπη τοῦ πιστοῦ πρός τόν Χριστό ἐκδηλώνεται καί ἀποδεικνύεται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Σ’ αὐτή τήν ἀγάπη ὁ Χριστός ἀνταποκρίνεται μέ τήν ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ.

Μ’ αὐτά τά λόγια ὁ Χριστός ἔδωσε τό ἀληθές νόημα τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ὅτι προέρχεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου. Συνεπῶς οἱ ἐντολές δέν ἐφαρμόζονται ὡς κώδικας ἠθικῆς δεοντολογίας ἤ ὡς νομικοί κανόνες καί ὑποχρεώσεις ἀναγκαστικές, ἀλλά ὡς ἔμπρακτη ἀγάπη.

Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Θεό τηρεῖ τίς ἐντολές Του, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Υἱός γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Πατέρα ἐκπλήρωσε τό ἅγιο θέλημά Του :

« Καί θά μείνετε πιστοί στήν ἀγάπη μου, ἄν τηρήσετε τίς ἐντολές μου, ὅπως ἐγώ τήρησα τίς ἐντολές τοῦ Πατέρα μου καί γι’ αὐτό μένω πιστός στήν ἀγάπη του. Σᾶς τά εἶπα αὐτά, ὥστε ἡ χαρά ἡ δική μου νά εἶναι μέσα σας, κι ἡ χαρά σας νά εἶναι ὁλοκληρωμένη»[8].

  * * * * *

Ὁ Χριστός μένει ἀνάμεσά μας, ὅταν συναζόμαστε στό ὄνομά Του, ὅταν τελοῦμε τήν θεία Λειτουργία, ὅταν τηροῦμε τίς ἐντολές Του.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ