logo


ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΛΑΤΡΕΙΕΣ
Μιά παγίδα θανάτου γιά νέους
Tοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Καισαριανῆς, Βύρωνος καί ῾Υμηττοῦ
κ. Δανιήλ

  δίψα γιά πνευματικές ἐμπειρίες παίρνει στήν ἐποχή μας μεγάλες διαστάσεις. Σ᾿ αὐτή τήν «ζήτησι» ὑπάρχει μεγάλη «προσφορά», μέ ἀποτέλεσμα νά παγιδεύωνται κυρίως νέοι ἄνθρωποι σέ ὀργανώσεις καί ὁμάδες ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖες μποροῦν νά χαρακτηρισθοῦν ὡς παγίδες θανάτου.

Ὑπάρχουν βέβαια οἱ γνήσεις πνευματικές ἐμπειρίες· αὐτές πού εἶναι καρπός τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί προσφέρονται δωρεάν ἀπό τόν Θεό. Ὑπάρχουν ὅμως καί οἱ νόθες, οἱ ὁποῖες στηρίζονται σέ μάταιες ἐλπίδες, ὅτι θά ὁδηγήσουν τόν ἄνθρωπο σέ «ἀνώτερα πνευματικά ἐπίπεδα» καί τελικῶς διαλύουν τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου καί συνήθως ὁδηγοῦν στόν θάνατο καί τήν αὐτοκαταστροφή.

Μιά τέτοια παγίδα θανάτου ἦταν καί ἡ καταστροφική λατρεία μέ τό ὄνομα «ὑπέρτατη Πηγή», ἡ ὁποία ὁδήγησε στήν αὐτοκτονία τούς 39 ἀμερικανούς νέους στήν Σάντα Φέ τῆς Καλιφόρνιας τῶν Η.Π.Α. Οἱ νέοι αὐτοί μᾶς ἀποχαιρέτισαν πολύ χαρούμενοι καί εὐτυχισμένοι, διότι ὅπως ἐπίστευαν ματαίως ἦσαν ἐξωγήϊνοι καί ἔπρεπε νά πεθάνουν διά νά ἐπιβιβασθοῦν εἰς τό διαστημόπλοιό τους, τό ὁποῖο ἀκολουθοῦσε τόν κομήτη Χέϊλ Μπόουμπ καί θά τούς μετέφερε στόν μακρινό κόσμο τους.

Ἡ ὁμαδική αὐτή αὐτοκτονία τῶν τραγικῶν νέων θέτει καί πάλιν ἐνώπιον μας, ἐνώπιον ὅλων μας τό καυτό πρόβλημα τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων καί καταστροφικῶν λατρειῶν, τό ὁποῖον ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ γιά νά ἀσχολοῦνται μ᾿ αὐτό μόνο οἱ ποιμένες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Εἶναι συγχρόνως κοινωνικό, ἀνθρώπινο καί ὑπαρξιακό πρόβλημα, γιά τήν ἀντιμετώπισι τοῦ ὁποίου ἀπαιτεῖται ἡ συνεργασία πολλῶν φορέων καί παραγόντων.

1. Τό σύγχρονο διεθνές σκηνικό τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας

Οἱ εἰδικοί ἐρευνητές καί μελετητές τοῦ διεθνοῦς σκηνικοῦ τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων καί καταστροφικῶν λατρειῶν ἔχουν καταγράψει ὅλες τίς γνωστές ὁμάδες καί ὀργανώσεις κατατάσσοντες αὐτές σέ δύο μεγάλες κατηγορίες. Σ᾿ αὐτές, οἱ ὁποῖες παρουσιάζουν καί ἐλάχιστα στοιχεῖα χριστιανισμοῦ καί ὀνομάζονται παραχριστιανικές. Καί σ᾿ αὐτές, οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπό ρεύματα καί θρησκεῖες μή χριστιανικές καί ὀνομάζονται ἐξωχριστιανικές.

Καί οἱ πρῶτες, οἱ παραχριστιανικές καί οἱ δεύτερες, οἱ ἐξωχριστιανικές ἀναλόγως τῶν ἰδιαιτέρων γνωρισμάτων, τῆς δομῆς, τῶν σκοπῶν καί τῶν ἐφαρμοζομένων πρακτικῶν καί μεθόδων των δύνανται νά χαρακτηρισθοῦν καί νά καταταγοῦν στίς ἑξῆς ὁμάδες:

α- Τίς «θρησκευτικές». Αὐτές ἔχουν χαρακτῆρα θρησκείας. Διαθέτουν ἱεραρχία. Ἔχουν ἑορτές καί τελετές. Ἀκολουθοῦν ἕνα ἰδιαίτερο τυπικό.

β- Τίς «θεραπευτικές». Αὐτές ὑπόσχονται νά θεραπεύσουν τά διάφορα προβλήματα ὑγείας τοῦ ἀνθρώπου.

γ- Τίς «λατρεῖες αὐτογνωσίας». Ὑπόσχονται τήν αὐτοεξέλιξι, τήν αὐτοπραγμάτωσι καί τήν αὐτοσωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τήν γνώσι καί τήν σοφία τοῦ Θεοῦ.

δ- Τίς «πολιτικές λατρεῖες». Ἔχουν ἐμφανεῖς ἤ ἀφανεῖς πολιτικούς στόχους.

ε- Τίς «ἐμπορικές λατρεῖες». Πωλοῦν προϊόντα καί ὑπηρεσίες ὑπό μορφήν παρακολουθήσεως Σεμιναρίων, ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων, Συνεδρίων καί Σεμιναρίων.

στ- Τίς «λατρεῖες τῶν νέων». Ἀπευθύνονται κυρίως στήν νεολαία.

ζ- Τίς «σατανιστικές» ἤ τίς λατρεῖες τῶν «τελετουργιῶν καί τῶν θυσιῶν».

Κοινό γνώρισμα ὅλων εἶναι, ὅτι δροῦν μέ προσωπεῖα καί ἀποκρύπτουν τούς ἀληθινούς στόχους των μέχρι νά στρατολογήσουν τό θῦμα τους καί νά ἐπιφέρουν ἀλλοίωσι τῆς προσωπικότητός του, ἐπιβάλλουν ἔλεγχο τοῦ νοῦ του καί ἀχρηστεύσουν τήν λειτουργία τῆς κρίσεως, σκέψεως καί λογικῆς του. Χρησιμοποιοῦν δέ κάθε μέσο θεμιτό καί ἀθέμιτο, ὥστε νά αἰχμαλωτίσουν τελείως τό δυστυχές θῦμα των.

2.-. Τά αἴτια

Ἡ ἀναζήτησι τῶν αἰτίων, πού ὁδηγοῦν ἕνα ἄνθρωπο καί μάλιστα νέο στήν παγίδα τῶν καταστροφικῶν λατρειῶν εἶναι μιά ὑπόθεσις δύσκολη καί ἐπίπονη. Κάθε μιά περίπτωσι εἶναι μιά ἰδιαίτερη περίπτωσι νέου, ὁ ὁποῖος κάτω ἀπό διαφορετικές συνθῆκες καί γιά διαφορετικούς λόγους παγιδεύθηκε θανάσιμα σέ μιά τέτοια ὀργάνωσι καί ὁμάδα. Ὅλοι ὅμως, ἄν κατορθώσουν ποτέ νά ἐξέλθουν ἀπό τήν ὀργάνωσι εἶναι βαρύτατα τραυματισμένοι καί παρουσιάζουν εἰς τήν συμπεριφορά των τό λεγόμενο «μεταλατρειακό σύνδρομο». Εἶναι δέ ἀμφίβολο ἄν τελικῶς θά κατορθώσουν νά συνέλθουν καί νά ζήσουν ἐκτός τῶν εἰδικῶν κέντρων ἀποκαταστάσεως τῆς προσωπικότητός των, τά ὁποῖα ὑπάρχουν εἰς τό ἐξωτερικό, καί χωρίς νά παρακολουθοῦνται καί νά ὑποστηρίζωνται ἀπό ἐξειδικευμένους ἐπιστήμονες.

Ὡστόσον ἀπό τά περιστατικά καί τίς περιπτώσεις, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἀντιμετωπισθεῖ, μποροῦμε νά ἀναφέρουμε ὡς κυριώτερα αἴτια:
- τήν ἀπομυθοποίησι τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνικῆς
- τήν ἀναζήτησι νοήματος στή ζωή
- τήν αὐτονομία τοῦ ἀνθρώπου
- τόν ὑπαρξιακό φόβο
- τήν ἀνασφάλεια καί τήν ἀβεβαιότητα
- τήν πλῆξι
- τήν δίψα γιά ἀγάπη καί γιά τήν ζεστασιά τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων
- τόν πόθο γιά ἀναγνώρισι
- τήν περιέργεια
- τήν διαφήμισι
- τήν δίψα γιά ἐμπειρίες

Τέλος δέ εὐθύνεται καί ἡ ἑτερόδοξος θεολογία, ἡ ὁποία ἐκκοσμικεύθηκε καί κατήργησε τήν ἐπικοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ζωντανό καί ἀληθινό Θεό. Κήρυξε τόν «θάνατο τοῦ Θεοῦ» καί τελικά ἐσκότωσε τόν ἄνθρωπο.

3.-. Ἡ ἀντιμετώπιση

Ἡ ἀπειλή τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας σήμερα μελετᾶται καί ἀντιμετωπίζεται σ᾿ ὁλόκληρο τόν κόσμο ἀπό τήν πολιτεία καί τίς ἁρμόδιες κυβερνήσεις. Μόνο στήν Ἑλλάδα μέ τό πρόβλημα ἀσχολοῦνται ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ. Ὅλες οἱ χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἔχουν λάβει προληπτικά μέσα γιά νά προστατεύσουν τούς πολίτες των. Τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέ Ψήφισμά του ἀπό τῆς 22 Μαΐου 1984 συνιστᾶ στίς Κυβερνήσεις τῶν μελῶν κρατῶν νά συνεργασθοῦν καί νά ἐπεξεργασθοῦν συμφωνίες γιά νά προστατεύσουν τούς πολίτες ἀπό τίς «ἐνδεχόμενες μηχανορραφίες αὐτῶν τῶν ὀργανώσεων καί ἀπό τήν φυσική καί ψυχολογική πίεσι πού ἀσκοῦν». Εἰς τό θέμα αὐτό ἐπανῆλθεν μέ σχετικά Ψηφίσματα. Προσφάτως μέ Ψήφισμά του τῆς 21ης Φεβρουαρίου 1996 καλεῖ τά μέλη τῆς Ἑνώσεως νά ἐνημερώσουν τούς πολίτες καί κατά προτεραιότητα τούς νέους γιά τούς κινδύνους ἐκ τῶν σεκτῶν ἀλλά καί νά προστατεύσουν τούς πολίτες ἀπό τήν ἀνεξέλεγκτη δράσι τῶν ὀργανώσεων αὐτῶν.

Εἰς τήν πατρίδα μας τό πρόβλημα μελετᾶ καί ἀντιμετωπίζει μόνο ἡ Ἐκκλησία μας. Ἡ Πολιτεία ἀδιαφορεῖ. Ἡ κοινωνία ἐφησυχάζει μέ τήν σκέψι, ὅτι ἀλλοῦ συμβαίνουν, μακρυά μας αὐτά. Κάποιοι θολωμένοι ψευδοκουλτουριάρηδες λυσσοῦν ἐναντίον τῆς ποιμαντικῆς τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχουν ἐξαπολύσει ἀπηνῆ διωγμό ἐξοντώσεως ὅσων ἀσχολοῦνται μέ τό πρόβλημα. Καί οἱ νέοι αὐτοκτονοῦν ἀποχαιρετῶντες τόν μίζερο κόσμο μας καί τήν ἀδιάφορη κοινωνία μας, ἀφοῦ δέν τούς ἔδειξαν ἀγάπη καί ζεστασιά ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς, ἀφοῦ δέν τούς ἔδωσαν νόημα ζωῆς.