logo


Tοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

 

Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ κατατίθεται ἐξ ἀφορμῆς τῆς Ἑβδομάδος καλλιεργείας τῶν ἱερατικῶν κλίσεων ἀπό 21ης ἕως 27ης Μαρτίου 2011 πού ὁρίσθηκε ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

 

Στήν κοινωνία μας ἐπικρατεῖ ἔντονος ἀντικληρικαλισμός. Πολύ εὔκολα ὁ καθένας ἐκφράζεται καί ὁμιλεῖ σήμερα κατά τῶν κληρικῶν παντός βαθμοῦ καί πάσης θέσεως. Ἴσως βέβαια, ὡς ἕνα βαθμό γι’ αὐτό τό ἐνδημικό φαινόμενο, νά εὐθύνονται καί οἱ ἴδιοι οἱ κληρικοί, ἐπειδή σάν ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, δέν μπόρεσαν νά σταθοῦν στό ὕψος τῆς ἀποστολῆς τους καί νά κρατήσουν τήν διακονία τους μακρυά ἀπό παρεκκλίσεις, παρεκτροπές, ὑπερβολές καί ὑποτιμήσεις. Ἀλλά ἐάν αὐτό ἀποτελεῖ μία ἀλήθεια, πού τέλος πάντων δέν δικαιολογεῖ τήν κατακραυγή ἐναντίον ὅλων τῶν κληρικῶν, ὑπάρχουν κι ἄλλες πτυχές στήν ζωή τοῦ κληρικοῦ γιά τίς ὁποῖες δικαιοῦται τόν σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση. Οἱ γραμμές πού ἀκολουθοῦν δέν ἔχουν σκοπό νά ἀπαιτήσουν τό δαφνοστεφάνωμα τῶν κληρικῶν, οὔτε τήν ἀναγνώριση τῆς πνευματικῆς καί κοινωνικῆς ἐργασίας τους, γιατί ὁ ἱερέας εἶναι ἐργάτης τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνον ὑπηρετεῖ, ἀπ’ Ἐκεῖνον προσκλήθηκε στήν ἐκκλησιαστική διακονία κι ἔλαβε τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης καί Σ’ Ἐκεῖνον θά ἀπολογηθεῖ, γιά τό ἐάν ἔμεινε πιστός καί συνεπής στίς ὑποχρεώσεις του καί στήν ἀποστολή του, ἀλλά νά δώσουν ἀφορμή νά λεχθοῦν καί μερικές ἄλλες ἀλήθειες τῆς ζωῆς του, τίς ὁποῖες ἴσως πολλοί ἀπό ἐκείνους πού τούς κατηγοροῦν δέν γνωρίζουν, πού ἄν τίς γνώριζαν ἐνδεχομένως δέν θά τούς κατηγοροῦσαν μέ τόση εὐκολία.

 

α΄. Γιά νά χειροτονηθεῖ κάποιος ἱερέας σήμερα στήν κοινωνία μας, πού ἀνατράφηκε μέ τό ὅραμα τῆς ἐλευθερίας, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας καί τῶν ἄλλων κοινωνικῶν ἀγαθῶν, ἀπαιτεῖται νά διαθέτει ἰσχυρή θέληση καί πνευματική ἀντοχή. Γιατί πικραίνεται, ὅταν περπατάει στό δρόμο καί τόν ἀποδοκιμάζουν. Χωρίς νά τόν γνωρίζουν; Μήπως τόν ξέρουν ἀνήθικο, κλέφτη, φονιά, ἐγκληματία, ἀπατεῶνα, ἀντικοινωνικό; Ποιό εἶναι τό ἀδίκημά του, γιά τό ὁποῖο, τόν περιφρονοῦν καί τόν ὑποτιμοῦν; Ἡ ἀπάντηση σ’ αὐτά τά ἐρωτήματα εἶναι ὅτι τόν ἀποστρέφονται ἐπειδή εἶναι ἱερέας, ἐπειδή φορεῖ ρᾶσα, ἐπειδή διδάσκει τούς συνανθρώπους του νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ σταυρός ὅμως τῆς κοινωνικῆς ἀποστροφῆς καί ἀποδοκιμασίας πού σηκώνουν οἱ κληρικοί γίνεται βαρύτερος ὅταν ἔχουν γονεῖς, σύζυγο, παιδιά, ἀδέλφια. Ὅλους αὐτούς πρέπει νά τούς διδάξουν νά ὑπομένουν μέ καρτερία τόν σταυρό τῆς ἱερατικῆς ζωῆς, ὅπως ὁ Κύριος στήριξε τούς μαθητές Του λέγοντάς του: «μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν» (Ἰωάννου ιε΄ 20)

β΄. Κάθε κληρικός σήμερα γνωρίζει πολύ καλά ἀπό τήν ὥρα πού εἰσέρχεται στήν ἱερωσύνη, ὅτι πρέπει νά ἐκδαπανηθεῖ στό ἱεραποστολικό καί ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι σηκώνει ἐφ’ ὅρου ζωῆς τό βάρος τῆς ἱερατικῆς κλήσεως, ὅτι εἶναι ὑπό τόν χρηστό ζυγό τοῦ Κυρίου. Τά σημαντικά ποιμαντικά καί ἱερατικά καθήκοντά του ἀπαιτοῦν νά ἀνησυχεῖ, νά ἀγρυπνεῖ, νά κοπιάζει, νά ἀγωνιᾶ, καί νά ἀγωνίζεται γιά τίς ψυχές τοῦ ποιμνίου του. Τά καθήκοντά του δέν περιωρίζονται, ὅπως πολλοί νομίζουν στίς Λειτουργίες καί στούς Ἑσπερινούς μόνο. Εἶναι κι αὐτά, ἀλλά μαζί μέ αὐτά εἶναι καί ἕνα ἄλλο πλῆθος σημαντικῶν μεριμνῶν πού ἀγκαλιάζουν ὅλους τούς ἀνθρώπους, τούς νέους, τούς γέροντες, τούς ἀσθενεῖς, τούς γονεῖς, τίς οἰκογένειες. Ὁ ἱερέας πρέπει νά ἔχει μία λύση στό πρόβλημα τοῦ ἐργαζομένου, τοῦ ἐπιστήμονα, τοῦ σπουδαστῆ, τοῦ στρατιώτη, τῆς μητέρας, τοῦ ἄπορου κι ἄλλων πολλῶν, οἱ ὁποῖοι φτάνουν στήν πόρτα τοῦ γραφείου του μέ ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα.

 

γ΄. Σέ ὅλα αὐτά προστίθεται ἡ διοίκηση τῆς ἐνορίας, ἡ συνέχιση καί ἐκτέλεση ἔργων, ἡ ἐξεύρεση οἰκονομικῶν πόρων, ἡ ἐξασφάλιση στελεχῶν καί συνεργατῶν. Ἕνα πλέγμα προβλημάτων γιά τά ὁποῖα δέν μπορεῖ νά ἀδιαφορήσει. Φυσικά στά καθήκοντά του συμπεριλαμβάνεται καί ἡ συμμετοχή του στό γενικότερο ἱεραποστολικό πρόγραμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως στήν ὁποία ὑπηρετεῖ, κάτι πού πρέπει καί γι’ αὐτό νά εἶναι πρόθυμος καί συνεπής. Γιά ὅλα αὐτά πρέπει νά φροντίζει ὄχι σάν ὑπάλληλος, ὁ ὁποῖος κλείνει τά προβλήματα κάθε μεσημέρι γιά νά καταπιαστεῖ μαζί τους τό ἄλλο πρωί, ἀλλά σάν πιστός οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ.

δ΄. Καί τελευταία ἀφήνω τήν οἰκογένεια τοῦ κληρικοῦ, τίς ὑποχρεώσεις καί τά καθήκοντα στή σύζυγο, στά παιδιά, στούς γονεῖς, στούς ἀδελφούς. Προβλήματα πού ἀπασχολοῦν κάθε Ἕλληνα οἰκογενειάρχη, ὅπως τῆς στέγης, τῆς ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν, τῆς διαπαιδαγωγήσεώς τους, τῶν σπουδῶν τους, τῆς βοήθειας καί συμπαραστάσεως στούς γονεῖς καί στίς ἄγαμες ἀδελφές καί ἄλλα πολλά. Κι ὅμως πρέπει καί ἐδῶ νά εἶναι διδακτικός, στοργικός, προνοητικός, καλός οἰκογενειάρχης μέ δύο λόγια. Καί νά σημειωθεῖ, ὅτι ὁ κληρικός πού χειροτονεῖται εἴτε ἔγγαμος εἴτε ἄγαμος τά ἐπωμίζεται αὐτά μέ προθυμία καί αὐταπάρνηση.

Αὐτή εἶναι μία λιτή περιγραφή τοῦ κλίματος μέσα στό ὁποῖο ζοῦν καί διακονοῦν οἱ κληρικοί στούς καιρούς μας. Ἐάν δέν εἶχαν πίστη καί ἀγάπη στό Θεό, ἐάν δέν τούς στήριζε ἡ θεία Λειτουργία, δέν θά ἄντεχαν τό βάρος τῆς ἀποστολῆς τους καί θά πνίγονταν μέσα στήν ἀπογοήτευση ἀπό τήν περιφρόνηση τοῦ κόσμου, διότι κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μισεῖ αὐτούς ὁ κόσμος «ὅτι ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσί» (Ἰωάννου ιζ΄ 15).