ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ
Tοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Καισαριανῆς, Βύρωνος καί ῾Υμηττοῦ
κ. Δανιήλ
 

  καθιέρωσις τοῦ νέου τύπου ταυτότητος τῶν πολιτῶν δημιουργεῖ ἔντονον προβληματισμόν εἰς τίς εὐαίσθητες ψυχές τῶν χριστιανῶν ἐκ τοῦ ἐνδεχομένου κινδύνου νά ἀποτελοῦν αὐτές οἱ νέες ταυτότητες τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου κατά τό ιγ´ κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως τῆς Καινῆς Διαθήκης. Δέν ἀγνοοῦμεν βεβαίως, ὅτι τό θέμα αὐτό εἶναι πολύπλευρο καί μέ πολλές προεκτάσεις. Διά τοῦτο ἐν συνεχείᾳ θά ἀναφέρωμεν τίς βιβλικές θέσεις ἐν σχέσει μέ τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου.

Μελετῶντες λοιπόν τήν Ἁγίαν Γραφήν διδασκόμεθα:

α— Τό χάραγμα θά δοθεῖ ἀφοῦ ἐμφανισθοῦν τά δύο θηρία, «τό ἐκ τῆς θαλάσσης ἀναβαῖνον» τό ὁποῖον εἶναι ὁ Ἀντίχριστος καί τό «ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς», τό ὁποῖον εἶναι ὁ Ψευδοπροφήτης κατά τήν ἐκκλησιαστικήν ἑρμηνείαν τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως. (κεφ. ιγ´ 1, 11) Εἶναι σαφέστατο αὐτό καί μάλιστα τό χάραγμα θά εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς δράσεως τοῦ Ψευδοπροφήτου, ὁ ὁποῖος θά ἐργάζεται διά τήν ἐπικράτησιν τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅστις καί θά εὑρίσκεται εἰς τό προσκήνιον δρῶν εἰς τήν κοινωνίαν καί τήν οἰκουμένην. Δέν ἀγνοοῦμεν καί τήν ἄποψιν τοῦ Παύλου, ὅτι «τό μυστήριον τῆς ἀνομίας ἤδη ἐνεργεῖται». (Β´ Θεσ. β´ 7) Τοῦτο σημαίνει, ὅτι πρόδρομα στοιχεῖα ἐκείνου ἐμφανίζονται εἰς τήν ἱστορίαν. Αὐτό ὅμως δέν πρέπει νά μᾶς παρασύρει σέ ἀστήρικτα καί ἀτεκμηρίωτα συμπεράσματα, τά ὁποῖα καί βλάπτουν καί ἐκθέτουν.

β— Τό χάραγμα θά τό ἀ π α ι τ ή σ ο υ ν διά νά τό λάβουν οἱ ὀπαδοί τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅσοι δηλαδή ἐλευθέρως καί ἐνσυνειδήτως θά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς θεόν των καί κύριόν των. Βεβαίως τό ἐλατήριον τῶν ὀπαδῶν τοῦ Ἀντιχρίστου καί τό κίνητρόν των διά τήν αἴτησιν αὐτήν εἶναι ὑλιστικόν. Ὁ Ἀντίχριστος θά ἐπικρατήση ὑποσχόμενος εἰς τούς τρυφῶντες ἐν ταῖς ἡδοναῖς ἀπόλαυσιν ἀγαθῶν ἐν διαρκεῖ εἰρήνῃ καί τελείᾳ εὐημερίᾳ. Αὐτοί θά τόν ἐμπιστευθοῦν καί θά τοῦ παραδοθοῦν ὁλοψύχως, ἐξ ὅλης ψυχῆς καί διανοίας καί ὡς ἀντάλλαγμα θά τοῦ ζητήσουν νά τούς σφραγίσῃ διά νά ἀναγνωρίζωνται ὡς ὀπαδοί του καί διά νά ἀπολαμβάνουν μόνοι αὐτοί τά ἀγαθά τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ὁ Ἀντίχριστος θέλει νά πιστευθῇ, ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὅτι εἶναι θεός ἀπό ἐλευθέρους ἀνθρώπους. Δέν ἀγνοοῦμεν, ὅτι πολλοί θά ἐξαπατηθοῦν ὄχι εἰς τό νά λάβουν τό χάραγμα, ἀλλά εἰς τό νά ἀναγνωρίσουν τόν Ἀντίχριστον θεόν καί κύριόν των. Τό θέμα ἑπομένως διά τούς ἀνθρώπους καί δή τούς πιστούς εἶναι, ποιόν θεόν προσκυνοῦν. Προσκυνοῦν τόν ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦν Χριστόν; Ἄν δέν προσκυνοῦν καί δέν ὁμολογοῦν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον κατά τήν πίστιν μας καί τήν διδασκαλίαν μας ἤδη ἀνήκουν εἰς τόν Ἀντίχριστον. Καί εἴτε ἐμφανισθῇ, εἴτε χρονίσει, εἴτε λάβουν ταυτότητα, εἴτε δέν λάβουν τοῦ ἀνήκουν ὁλοκληρωτικῶς μέχρι νά μετανοήσουν καί νά ἐπιστρέψουν εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν καί Κύριον. Ἐξ ἄλλου αὐτό ἐξάγεται καί ἐκ τοῦ λόγου τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐξηγεῖ τόν λόγον διά τόν ὁποῖον θά συμβοῦν ὅλα αὐτά: «Τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος ........... ἐ ν τ ο ῖ ς ἀ π ο λ λ υ μ έ ν ο ι ς, ἀνθ̉ ὧν τήν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τό σωθῆναι αὐτούς· καί διά τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεός ἐνέργειαν πλάνης εἰς τό πιστεῦσαι αὐτούς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσιν πάντες οἱ μή πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ̉ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ».(Β´ Θεσ. β´ 8-12)

Μέ ἁπλᾶ λόγια, ὁ Θεός ἀπευθυνόμενος εἰς τήν ἄπιστον ἀνθρωπότητα θά εἰπεῖ κάνοντας μιά τελευταία προσπάθεια ἀνανήψεώς της :«Ἐσύ δέν μέ ἐπίστευσες. Τήν ἀλήθειάν μου ἀπέρριψες. Ἀγάπησες τό ψεῦδος καί τήν ματαιότητα. Ἀρνήθηκες τήν σωτηρία. Ἰδού λοιπόν πρίν σέ καταδικάσω θά σοῦ δείξω αὐτόν τόν ὁποῖον ἀκολούθησες. Ποῖος πράγματι εἶναι». Παρά ταῦτα «οἱ ἀπολλύμενοι» θά μείνουν ἀμετανόητοι κατά τήν πληροφορίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.

γ— Κατά τόν στίχον 17 τοῦ ιγ´ κεφαλαίου τῆς Ἀποκαλύψεως τό χάραγμα θά γίνεται μέ δύο τρόπους. Ὁ ἕνας θά εἶναι μέ τό ὄνομα τοῦ θηρίου καί ὁ ἄλλος μέ τόν ἀριθμόν τοῦ ὀνόματος. Ἡ προσοχή μας πρέπει νά περιλαμβάνει καί τά δύο. Δυστυχῶς σήμερα πολλοί ἐνῶ δέν ἔχουν λάβει τό χάραγμα τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀντιχρίστου, ἤδη ἔχουν λάβει τήν σφραγίδα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ μέ τήν ἀμετανόητη ζωή των καί τήν ἐλευθέρα καί ἀσυνείδητη ἀπόρριψι τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐντολῶν Του. Ἄς εἴμεθα προσεκτικοί εἰς ὅλα.

δ— Τί συμβαίνει εἰς τήν περίπτωσιν κατά τήν ὁποίαν ἕνας πιστός παραπλανηθῇ ἤ παγιδευθῇ ἀπό τόν Ἀντίχριστο; Φαίνεται δύσκολο καί ἀντιφατικό αὐτό τό ἐνδεχόμενο. Διότι ὁ Ἀντίχριστος θά σφραγίσῃ τούς ὀπαδούς του, αὐτούς οἱ ὁποῖοι θά τόν ἀναγνωρίσουν καί θά τόν παραδεχθοῦν ὡς θεόν ἀληθινόν καί σωτῆρα των. Ἑπομένως τό πρώτιστον καί σπουδαιότερον εἶναι νά μήν προσκυνήσωμεν ἄλλον θεόν ἐκτός ἀπό αὐτόν εἰς τό ὄνομα τοῦ ὁποίου ἐβαπτίσθημεν δηλαδή τήν Ἁγίαν Τριάδα. Κι ἄν κάποτε ἀντιληφθῶμεν ὅτι ἐξ ἀγνοίας ἤ ἀδυναμίας ἀπεμακρύνθημεν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ὑπάρχει ἡ μετάνοια, ἡ ἐπιστροφή, ἡ συγγνώμη, ἡ ἐξομολόγησι.

Ἡ ἐκκλησιαστική μας ἱστορία μᾶς διδάσκει, ὅτι οἱ χριστιανοί ἐζήσαμεν ὑπό καθεστῶτα διωγμοῦ, ἀθεΐας, ἐχθρότητος καί ἀντιχριστιανισμοῦ. Αὐτό ὅμως οὐδεμία συνέπεια εἶχε εἰς τήν πνευματικήν ζωήν μας διότι αὐτήν οὐδείς κοσμικός νόμος δύναται νά τήν ἐπηρεάσῃ ἤ νά τήν βλάψῃ. Ἐκτός μόνον καί ἐάν ὁ ἴδιος ὁ πιστός τό ἐπιτρέψει. Ὅπως ἐπίσης συμβαίνει καί τό ἀντίθετον πολλοί ζῶντες ὑπό χριστιανικά καθεστῶτα νά χάνωνται διότι ἀπορρίπτουν τήν πίστι καί τήν εὐσέβεια.

Ἐκ τούτων τό ἐξαγόμενον συμπέρασμα εἶναι, ὅτι οἱ πιστοί πρέπει νά ἀρνηθοῦν νά ἀναγνωρίσουν καί νά προσκυνήσουν ἄλλον Θεόν ἐκτός τοῦ ἀληθινοῦ. Κι αὐτός ὁ κίνδυνος δέν ἐντοπίζεται μόνον εἰς τήν παραλαβήν ταυτοτήτων, ἀλλά εἶναι γενικώτερος καί ὑπουλότερος.

Στῶμεν καλῶς. Στῶμεν μετά φόβου Θεοῦ.