logo


mitropolitis 2Χειροτονητήριος λόγος
Ἐπί τῇ εἰς Ἐπίσκοπον Χειροτονίᾳ τοῦ
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ
κ. Δανιήλ

 (ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος
 Χαραλάμπους τῇ 22ᾳ Ἰανουαρίου 2000).

 

 " Ἐπιστράφητε νῦν ἐπί τόν ποιμένα
καί ἐπίσκοπον τῶν ψυχῶν ὑμῶν"
(Α' Πέτρου Β' 25)

" Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ἠγαλλίασε τό πνεῦμα μου ἐπί τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τοῦ δούλου αὐτοῦ...
ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός"
(Λουκᾶ α' 4649)

 

Τά Θεομητορικά τοῦτα λόγια

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτά μου Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καί Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

 

Θεοτίμητε τῶν Ἱεραρχῶν σεπτή χορεία
Θεόλεκτοι ἀδελφοί Συμπρεσβύτεροι
Χριστοτερπεῖς Διάκονοι
Φιλόθεα συστήματα τῶν Μοναχῶν
Ἐξοχώτατοι Πολιτικοί καί Δημοτικοί Ἄρχοντες
Εὐσεβέστατον καί χριστοφόρον ἄθροισμα λαοῦ

τά Θεομητορικά καί πάνυ ἀξιάγαστα ταῦτα λόγια, ἅτινα ἡ θεοκίνητος Θεομητορική γλῶσσα ἐξηρεύξατο ὑπουργοῦσα τό 'μέγα μυστήριον τῆς εὐσεβείας' (Α' Τιμ. γ' 15) ἐπέλεξα κἀγώ ὁ ἐλάχιστος 'ἀπόρῳ γλώσσῃ καί χείλεσιν' ἵνα τονίσω ᾠδήν διηγούμενος τά ἐπί τήν ἐλαχιστότητά μου τελούμενα μυστήρια, αὐτήν (μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ) λέγω τήν εἰς Ἐπίσκοπον ἐκλογήν τήν χθές γενομένην καί εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν μου σήμερα τελεσιουργουμένην.

Ξένα ὅλως καί λίαν παράδοξα φαίνονται εἰς ἐμέ καί ὡς ἐν ὀνείρῳ τά ἐν τῷ πανσέπτῳ τούτο ναῷ σήμερον τελούμενα καί εἴθε ἦν ὄνειρος καί κενόν τῆς φαντασίας ἀνάπλασμα τά γινόμενα, ἀλλ’ οὐχί, ἀλήθεια πάνδημος καί ἐν ἐκκλησίᾳ πληθούσῃ συμβαίνουσιν.

 

Ἰδού, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτά μου, ἵσταμαι σήμερον τό τρίτον ἐνώπιόν Σου, ἔμπροσθεν τῶν βαθμίδων τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου ἀτενίζων καί πάλιν εἰς τά 'ἐνδότερον τοῦ καταπετάσματος' διακατεχόμενος, πεπληρωμένος δέους ὡς καί κατά τό παρελθόν ὅτε ὑπό Σοῦ ἐχειροτονήθην Διάκονος καί Πρεσβύτερος. Ἀλλά τά νῦν ἵσταμαι μέλλων λαβεῖν τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἵνα κατασταθῶ Ἐπίσκοπος καί Ποιμήν τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ 'ψήφῳ καί δοκιμασίᾳ' τῶν Τιμιωτάτων Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν τῶν συγκροτούντων τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οἵτινες θείᾳ ἐπινεύσει ἐξέλεξάν με τόν οὐτιδανόν 'λαβεῖν τόν κλῆρον τῆς διακονίας' (Πραξ. β' 25) τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ κυροῦ Γεωργίου τοῦ θεοφιλῶς ποιμάναντος τήν Ἱεράν Μητρόπολιν ταύτην ἐπί τέταρτον αἰῶνος.

Τήν ἱεράν ταύτην καί μεγάλην ἡμέραν τῆς προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς, ἀνασκοπῶν τά κατ’ ἐμέ καί δεχόμενος τήν ποικίλην δωρεάν τοῦ Παναγίου Θεοῦ καί Πατρός, οὐρανομήκη τήν εὐχαριστίαν ἐκβοῶ. 'Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον' διά τό ἄφατον Αὐτοῦ ἔλεος καί τήν ἐπιδειχθεῖσαν εἰς τήν ταπεινότητά μου ἄμετρον ἀγαθότητα καί φιλανθρωπίαν τήν περιβάλλουσάν με διά παντός τοῦ βίου μου ὅτι ἐνέπλησέ με πάσης εὐλογίας.

 

Καί ταῦτα ἐννοῶν ἐπιστάμενος ἐν κατανύξει προσφθέγγομαι ὅσα ὁ Θεοπάτωρ Δαυΐδ ἐλάλησε εἰσελθών εἰς τήν σκηνήν τοῦ Μαρτυρίου κατενώπιον Κυρίου εὐχαριστῶν διά τάς πρός αὐτόν μεγάλας εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ 'Τίς εἰμι ἐγώ, Κύριέ μου Κύριε καί τίς ὁ οἶκός μου, ὅτι ἠγάπησάς με ἕως τούτων; ' (Β' Βασιλ. ζ' 18). 'Καί τί προσθήσει Δαυΐδ ἔτι τοῦ λαλῆσαι πρός σέ; Καί νῦν σύ οἶδας τόν δοῦλόν σου Κύριέ μου Κύριε. Διά τόν λόγον σου πεποίηκας, καί κατά τήν καρδίαν σου ἐποίησας πᾶσαν τήν μεγαλωσύνην ταύτην γνωρίσαι τῷ δούλῳ σου. Ἕνεκεν τοῦ μεγαλῦναί σε Κύριέ μου Κύριε' (Β' Βασιλ. ζ' 20-22).

 

Ἐκ τῶν πρός ἐμέ θείων χαρίτων Αὐτοῦ καί πλουσίων δωρεῶν ἐξομολογοῦμαι τάς τρεῖς κορυφαίας.

1. Πρώτην καί μεγάλην εὐεργεσίαν καί δωρεάν ὁμολογῶ καί κηρύττω ὅτι 'ἔδωκέ μοι κατά τήν ἐπιθυμίαν τῆς καρδίας μου'.

Προερχόμενος ἀπό εὐσεβῶν γονέων, ὧν ἡ μνήμη αἰωνία, ἐπαιδεύθην πλησίον συνετοῦ καί ἐμπείρου περί τά πνευματικά Πατρός ἵνα ἀγαπῶ τόν Κύριον καί τά τοῦ Κυρίου ἔργα. Ἐμυσταγώγησέ με δι’ ἐννοιῶν ἱερῶν καί διδασκαλιῶν πνευματικῶν εἰς τά τῆς ἱερωσύνης. Διέκρινεν τήν ἐντός μου πεφυτευμένην ὑπό τοῦ Θεοῦ, τοῦ 'ἐνεργοῦντος ἐν ἡμῖν καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν' (Φιλ. β' 13) ἱεράν ἔφεσιν τοῦ ἱερᾶσθαι καί ἐξέκαυσεν αὐτήν ἑπταπλασίως ἥτις καί ἐπλήρωσεν ὅλην τήν καρδίαν μου ποθήσας ἐξ ὅλης ψυχῆς καί διανοίας τόν Θεόν καί τοῦ Θεοῦ. Καί ἔσπευσα τυχεῖν τοῦ ἐφετοῦ διά τε τῆς θειοτάτης καί μακαρίας ἱερωσύνης καί τῆς μοναχικῆς ἀφιερώσεως.

 

Ὁ Κύριος μέ ἠλέησε ἵνα τεθῶ ὑπό τήν πνευματικήν ἐξουσίαν καί ἐπιμέλειαν διακριτικῶν καί ἱκανῶν πνευματικῶν πατέρων, ἐξ ὧν ἐν εὐγνωμοσύνῃ μνημονεύω τούς παρισταμένους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμον καί Πειραιῶς κ. Καλλίνικον καθώς ἐπίσης καί τόν ἀείμνηστον Μητροπολίτην Δημητριάδος κυρόν Ἠλίαν τόν κείραντά με Μοναχόν ἐν τῇ παλαιφάτῳ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς Παναγίας τῆς Ἄνω Ξενιᾶς εἰς τήν μάντραν τῆς ὁποίας ἠσκήθην εἰς τήν κατά Θεόν πολιτείαν μετά φιλτάτων ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν ὧν προεξάρχη ὁ Σεπτός Καθηγούμενος ἡμῶν πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Ντόβας.

 

Ἔδωκέ μοι ὁ Κύριος κατά τήν ἐπιθυμίαν τῆς καρδίας μου ὅσα ηὐξάμην καί παρεκάλεσα Αὐτόν ἐκτενῶς.

2. Ἑτέραν καί αὐτήν δόσιν ἀγαθήν μνημονεύω τήν ἐπί τέταρτον αἰῶνος ἱερατικήν ἱεροκηρυκτικήν καί ἱεραποστολικήν διακονίαν μου ἀδιακόπως παρά τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ τό πρίν, καί νῦν Μακαριωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κυρίῳ Χριστοδούλῳ.

Ἦλθες, Μακαριώτατε Πάτερ καί Σεπτέ Προκαθήμενε τό 1974 Πατέρας καί Διδάσκαλος Πνευματικός μας. Ἔλαμπε ἡ χρυσῆ νεότητά Σου. Ἐσαγήνευες μέ τά ἔκπαγλα πλούσια χαρίσματά Σου. Ἐνέπνεες μέ τό θεῖον ζῆλόν Σου. Ἐνεθάρρυνες μέ τό ἡγετικόν Σου. Ἐκαλλιέργησες μέ τήν προσοῦσαν σοφίαν Σου, ὅ, τι καλόν καί ἅγιον εὗρες ἐντός μου. Μέ ἐδίδαξες μέ τήν βαθείαν πίστιν Σου καί μέ ἔμαθες νά διακονῶ τήν Ἐκκλησίαν καί νά θέτω εἰς ἀπόλυτον προτεραιότητα τήν διακονίαν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Μέ ἀνύψωσες εἰς Ἱεροκήρυκα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς Σου καί μοῦ ἀνέθεσες τούς πλέον ἱεραποστολικούς ζωτικούς, σημαντικούς καί καίριους τομεῖς τῆς πνευματικῆς διακονίας Σου, τήν νεότητα, τόν ἀντιαιρετικόν ἀγώνα, τούς ἐνοριακούς κύκλους μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ραδιοφωνικές ὁμιλίες καί τηλεοπτικές ἐκπομπές, ἐπιμορφωτικά Σεμινάρια διά τούς κληρικούς, τούς πνευματικούς, τούς φοιτητάς καί πληθύν ἄλλων ἱεραποστολικῶν ἔργων.

Πόθος Σου ἱερός καί ἅγιος ἦτο καί εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, νά εἶναι παροῦσα καί νά δίδῃ μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, νά ἀποτελῇ ζεστήν ἀγκάλην ἀναπαύουσα τούς κοπιῶντας καί πεφορτισμένους τῆς παρούσης ζωῆς. Μᾶς ἐζύμωσες μέ τούς ἀγῶνες καί τίς ἀγωνίες Σου καί ἐτρεφόμεθα πνευματικά ἐξ΄ αὐτῆς τῆς ζύμης καί μαζί Σου ὅλοι ἐμεῖς τά πνευματικά Σου παιδιά ἐδώσαμεν καί συνεχίζομεν νά δίδωμεν καί θά συνεχίσωμεν εἰς τό μέλλον νά δίδωμεν τήν καλήν μαρτυρίαν τῆς διακονίας μας.

Τιμιώτατε καί Πολυσέβαστε Γέροντά μου.

 

Ἀνεξάλειπτος παραμένει ἡ πλουσία καί ἔντονη ἐμπειρία τῆς διακονίας μου ἐκείνης καί τοῦ χρόνου παρερχομένου καθίσταται λαμπροτέρα καί ποθεινοτέρα.

Ἀναμιμνήσκομαι πάντα ταῦτα τά ἅγια καί ἱερά ὅσα ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μοῦ ἐχάρισε διά Σοῦ. Ἰδιαιτέρως τά τέκνα μου τά πνευματικά, κληρικούς καί λαϊκούς, τό λαμπρότερον στολίδι αὐτῆς τῆς διακονίας εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πνευματική ἐπιμέλεια τῶν ὁποίων ἦτο χαρά καί εὐφροσύνη μου, ἡ πνευματική πρόοδός των καύχησις ἐν Κυρίῳ, οἱ πειρασμοί των πειρασμοί μου καί ἡ χαρά των, χαρά μου. Πολλά ἐξ αὐτῶν μέ ἀκούουν καί περισσότερα ἐξ αὐτῶν θά πληροφορηθοῦν ὅτι ἀποτελοῦν διÕ ἐμέ τό ἱερώτερον καί ἁγιώτερον δῶρον τοῦ Θεοῦ.

Δέν θά παραλείψω κατά τήν παροῦσαν ἁγίαν ἡμέραν τε καί ὥραν νά ἀναφερθῶ καί εἰς τήν παρά Σοί διακονίαν μου τήν τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἰς ἥν μέ ἀνήγαγες εἰδώς τά κατÕ ἐμέ καί εἰς ἥν ἐδαπανήθην νυχθημερόν, ὡς καλῶς οἶδεν ἡ Μακαριότης Σου ἀλλά καί πάντες, ἵνα ἀνταποκριθῶ εἰς τά πολυεύθυνα ταῦτα καθήκοντα τῆς διοικητικῆς ταύτης πρώτης θέσεως ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ ὀργανισμῷ.

Ταῦτα πάντα παρατίθημι τῷ θρόνῳ τοῦ Οὐρανίου Πατρός ὡς εὐγνωμοσύνην αἰώνιον ἐκζητῶν τήν φιλανθρωπίαν καί τό ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος δι’ ἐμέ.

Δράττομαι τῆς εὐκαιρίας κατά τήν παροῦσαν ἡμέραν τε καί ὥραν, ἵνα εὐχαριστήσω τούς ἐκλεκτούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς συμπρεσβυτέρους καί λοιπούς συνεργούς ἐν Κυρίῳ εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον, οἵτινες φιλοτίμως καί προθύμως ἐβάστασαν τόν καύσωνα καί τό βάρος τῆς διοικητικῆς διακονίας μου.

Δῴη αὐτοῖς ὁ Κύριος κατά τήν καρδίαν αὐτῶν.

 

Τί οὖν ἐγώ Σοί τῷ Δεσπότῃ μου ἀνταποδώσω περί ὧν ἀνταπέδωκάς μοι;

Οὐδέν ἄλλον βεβαίως, εἰμή τό νά κράξω ἐκ βαθέων ψυχῆς, οὕτως πρός τόν Θεόν : Τόν ἐμόν Δεσπότην, τόν ἐμόν Πατέρα καί Ἀρχιεπίσκοπον, ποιμαίνοις τῇ σῇ ἀρρήτῳ Προνοίᾳ ὁ γλυκύς καί πρᾶγμα καί ὄνομα Ἰησοῦς καί συμποιμαίνοις ἀρίστως τήν ἐμπιστευθεῖσαν αὐτῷ Ἐκκλησίαν ἵνα παραστήσῃ σοι ταύτην σεσωσμένην καί ἄσπιλον ἐν ἡμέρα ἀποκαλύψεως ἵνα μετά παρρησίας ἀκατακρίτως Σοί εἴπῃ: 'Οὕς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα καί οὐδείς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο' (Ἰωάννου ιζ' 12).

Καί νῦν εἰς τάς μνημονευθείσας χάριτας Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν προσέθηκεν καί ἑτέραν χάριν, αὐτήν τῆς ἀρχιερωσύνης. Κενωθέντος τοῦ θρόνου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καισαριανῆς Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ, κοιμηθέντος ἐν Κυρίῳ τοῦ ἐν αὐτῇ ἀρχιερατεύσαντος κυροῦ Γεωργίου, θείᾳ συνάρσει καί ψήφοις κανονικαῖς, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἁγιωτάτης καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προμηθουμένη τοῦ Εὐαγοῦς κλήρου καί τοῦ Χριστολέκτου λαοῦ μέ ἐξέλεξεν κανονικόν Ἐπίσκοπον καί Ποιμένα Αὐτῆς. ΔιÕ ὅ καί ἐν εὐγνωμοσύνῃ ἐκφράζω πρός τε τούς παρισταμένους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας καί τούς ἀπολειπομένους τάς θερμάς εὐχαριστίας μου καί τήν ὀφειλομένην ὑπόσχεσιν, ὅτι ὅση μοι δύναμις θά ἐργασθῶ διά νά ἀνταποκριθῶ εἰς τήν εὔνοιαν αὐτῶν ταύτην καί τάς εὐσεβεῖς ἐπιθυμίας αὐτῶν ὑπέρ τῆς προαγωγῆς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς τοῦ εὐγενοῦς τούτου Ποιμνίου, ὅ μοι ἐνεπιστεύθη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διά τῆς Τιμίας ψήφου αὐτῶν.

 

Ἔφη γάρ, ἐν τῷ εἰς τόν Μάρτυρα Μάμαντα λόγῳ αὐτοῦ, ὁ πολύς τά θεῖα καί μέγας Βασίλειος: 'Οἱ τό παρόν διώκοντες, καί οὐ πρός τό μέλλον ἐνατενίζοντες, μισθωτοί καί οὐ ποιμένες εἰσί'. Καί ἀλλαχοῦ: 'Εἴ τινες προστασίας Ἐκκλησιαστικῆς ἐπειλημμένοι, μή κοσμῶσι τό ἔργον τῇ πρεπούσῃ τῷ ἐπαγγέλματι πολιτείᾳ καί τούτοις οὐαί'.

Ὑπό τούτων ἁπάντων κατατεινόμενος (ἀνακοπτόμενος τήν ὁρμήν) καί τοῖς λόγισμοῖς προσπαλαίων οὐκ εὐθύμῳ ποδί ἐπισπεύδω εἰς τόν ὑψηλόν τοῦτον θρόνον· ἐπιβαίνω τοῦ ὑψηλοῦ τούτου θρόνου τῆς χάριτος, καταστοχαζόμενος τούς θεσπεσίους καί νουθετηρίους λόγους τῆς ποικίλης μούσης τῆς ἡμετέρας αὐλῆς τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου λέγοντος·

'Λύχνου γάρ καί ὀφθαλμοῦ τῆς Ἐκκλησίας ὄντος τοῦ Ἐπισκόπου, ἀνάγκη πᾶσα, ὥσπερ ἐκείνου, καθαρῶς μέν ἔχοντος, ὀρθῶς ἄγεσθαι καί τό σῶμα· μή καθαροῦ δέ τυγχάνοντος οὐκ ὀρθῶς. Οὕτω δή καί τῷ προστάτῃ τῆς Ἐκκλησίας, ὁποτέρως ἄν ἔχῃ, ἤτοι συνδιακινδυνεύει ἤ διασώζεται τό ὑπήκοον' (ἐν Ἐπιστολῇ πρός τούς ἐν Καισαρείᾳ).

Ἔναυλοι ἠχοῦσι εἰς τά ὦτα μου καί τήν παλλομένην ἐξ ἱερᾶς συγκινήσεως καί δέους καρδίαν μου οἱ λόγοι τοῦ κρυφιομύστου καί θεατοῦ τῶν ἀρρήτων καί ἱεροῦ ἀνδρός Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου γράφοντος περί τοῦ Ἱεράρχου καί τῆς διακονίας αὐτοῦ: 'Ὁ ἱεράρχης κατά τήν ἴδια αὐτοῦ οὐσίαν καί ἀναλογίαν καί τάξιν, ἐπιβάλλεται νά μυηθῇ εἰς τά θεῖα καί νά θεωθῇ καί νά μεταδώσῃ εἰς τούς ὑποδεεστέρους αὐτοῦ, κατά τήν ἀξίαν καθενός τήν ἱεράν θέωσιν, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη εἰς αὐτόν ὑπό τοῦ Θεοῦ· ὅσον καί οἱ ὑποδεέστεροι νά ἀκολουθοῦν τούς ἀνωτέρους καί νά προσπαθοῦν νά κινήσουν τούς κατωτέρους αὐτῶν πρός τά ἐμπρός· κι αὐτοί νά προχωροῦν καί νά γίνωνται ὁδηγοί εἰς ἄλλους ὅσον εἶναι δυνατόν καί διά ταύτης τῆς ἐνθέου καί ἱεραρχικῆς ἁρμονίας καί μετέχῃ ἕκαστος ὅσον ἐπιτρέπει ἡ δύναμις αὐτοῦ ἐκεῖνο τό ὁποῖον εἶναι ὄντως ὡραῖο, σοφό καί ἀγαθό' (δηλαδή νά μετέχῃ τοῦ Θεοῦ). (Περί Ἐκκλησιαστικῆς καί Οὐρανίας ἱεραρχίας κεφ. α' 2).

 

Ὁ αὐτός θειότατος διδάσκαλος ὁρίζει τήν θέωσιν 'ὡς κατά τό δυνατόν ἀφομοίωσιν καί ἕνωσιν μέ τόν Θεόν' καί μᾶς ἐχάρισεν ἀπό θείαν ἀγαθότητα 'τήν ἱεραρχίαν διά τήν σωτηρίαν καί θέωσιν ἁπάντων τῶν λογικῶν καί νοερῶν ὄντων (ὑπάρξεων) (ἔνθα ἀνωτέρω α'4).

Κατανοῶ τό ὕψος τοῦ ἀξιώματος ἐπίσταμαι καί τήν λειτουργίαν τούτου. Καί δειλιῶ ἕνεκα τῆς ἀσθενείας μου, τοῦ πολέμου τῶν ἀντιθέτων δυνάμεων καί τῶν δυσχειμέρων καιρῶν καθ’ οὕς ἀναλαμβάνω τήν ἐπιστασίαν καί τήν ἐπιμέλειαν ψυχῶν, τήν προστασίαν λαῶν καί τήν πνευματικήν καθοδήγησιν τῆς λογικῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ.

Αἰτοῦμαι τάς προσευχάς πάντων εἰς τήν προκειμένην μοι διακονίαν τῶν Σεπτῶν Ἱεραρχῶν, τῶν Συμπρεσβυτέρων ἀδελφῶν καί διακόνων τοῦ Πιστοῦ Λαοῦ. Διά ποῖον λόγον νά μακρυγορήσω περισσότερον; Θά τελειώσω τήν ταπεινήν ταύτην ὁμιλίαν μου δανειζόμενος τούς ἱερούς λόγους τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου:

'Μέ ἔχεις ἐνώπιόν Σου, Φιλοστοργώτατε καί Φιλοτεκνότατε Πατέρα μου, νικημένον κατά πάντα καί ὑποτεταγμένον εἰς τούς νόμους τοῦ Χριστοῦ περισσότερον ἀπό ὅτι εἰς τούς νόμους τοῦ κόσμου.

 

Σοῦ προσέφερα τήν ὑπακοήν, δῶσε μου τήν εὐλογίαν. Ὁδήγησέ με ἀπό τό χέρι μέ τάς εὐχάς Σου, ὁδήγησέ με μέ τόν λόγον, στήριξέ με μέ τό πνεῦμα - διότι ἡ εὐλογία τοῦ Πατρός στηρίζει τάς οἰκίας τῶν τέκνων.Καί ἄς στηριχθῶμεν, ἐγώ καί ἡ πνευματική αὐτή οἰκία εἰς τήν ὁποίαν πορεύομαι (ἐξέλεξα γράφει τό κείμενον) καί ἡ ὁποία εὔχομαι νά γίνῃ ἡ ἀνάπαυσίς μου εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ὅταν θά φύγω ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν Ἐκκλησίαν καί θά ἀποσταλῶ εἰς τήν οὐρανίαν καί εἰς τήν πανήγυριν τῶν πρωτοτόκων τῶν ἀπογεγραμμένων ἐν οὐρανοῖς (Ἑβρ. ιβ' 22-23) . Ἀμήν.